اشارات :: دی 1386، شماره 104
سودابه مهيجى
اين‏سان كه قطره‏قطره غدير در عمق ايمانم رسوب كرده، شگفت نيست
كه مظلوميت تو را شمشير بر كشم به دفنِ بند بندِ شب‏پرستان در خاك. آه! اى اعتبار بى‏بديل!
زخم‏هاى قديم را از خنجرهاى وقيح تاريخ كه بر پشت مى‏نشستند دست ولايتت
آن اهتزاز بلند غديرى تنها مرهم است. وقتى هفت پشت باورهايمان به حادثه عظيم شكوفايى‏ات
در آينه غدير گرم است، وقتى استجابتمان را به عصمت ابدى‏ات استناد مى‏كنيم،
تا هميشه وقوع سبز تك‏سوار عشق را سربلند انتظار مى‏كشيم.

نوشتن دیدگاه