یكى از دوستان و نزديكان مرحوم حاج ميرزا جوادآقا ملكى تبريزى، مى‏گويد: »مرحوم ملكى تبريزى شب‏ها كه براى تهجد و نماز شب، به پا مى‏خاست، ابتدا در بستر مدتى، صدا به گريه بلند مى‏كرد!
سپس بيرون مى‏آمد و نگاه به آسمان مى‏كرد و آيات »ان فى خلق السموات والارض...« را مى‏خواند و سر به ديوار مى‏گذاشت و مدتى گريه مى‏كرد و پس از تطهير نيز كنار حوض مدتى پيش از وضو، مى‏
نشست و مى‏گريست!
خلاصه از هنگام بيدار شدن تا آمدن به محل نماز و خواندن نماز شب چند جا مى‏نشست و بر مى‏خاست و گريه مى‏كرد، و تا به مصلايش مى‏رسيد، ديگر حالش قابل وصف نبود«.(18)
آه از آن نرگس جادو كه چه بازى انگيخت
واى از آن مست كه با مردم هشيار چه كرد؟
برقى از منزل ليلى بدرخشيد سحر
وه كه با خرمن مجنون دل افكار چه كرد؟
برق عشق آتش غم در دل حافظ زد و سوخت
يار ديرينه ببينيد كه با يار چه كرد؟
___________________________________
18) رساله لقاء اللَّه، ص128.