و روز بيست و هفتم  از جمله اعياد عظيمه است و روزى است كه حضرت رسول خدا(صلى الله عليه وآله)در آن روز به رسالت بر امّت مبعوث گرديد و جبرئيل(عليه السلام) به پيغمبرى بر آن حضرت نازل شد، و غسلش سنّت است، و روزه اش فضيلت بسيار دارد، و روزه اش برابر شده با روزه هفتاد سال، و صلوات بر آن حضرت در اين روز بسيار بايد فرستاد، و زيارت آن حضرت و حضرت اميرالمؤمنين ـ صلوات اللّه عليهما ـ در اين روز منقول است، و نماز اين روز به طرق مختلفه وارد شده است و اكثر گفته اند كه پيش از زوال بايد كرد، و ظاهر از بعضى احاديث اطلاق است، يعنى در هر وقت روز كه بكنند خوب است.
و شيخ طوسى و سيّد ابن طاووس(رحمهما الله) به سند معتبر از ريّان بن الصّلت روايت كرده اند كه گفت: چون حضرت امام محمّد تقى(عليه السلام)به بغداد تشريف آوردند، در روز نصف رجب و روز بيست و هفتم، روزه داشتند و جميع ملازمان و اصحاب خود را امر فرمودند كه اين دو روز را روزه بدارند، و در هر يك دوازده ركعت نماز بكنند، هر دو ركعت به يك سلام، و هر ركعت را به «حمد» و هر سوره كه خواهند بكنند، و چون از همه فارغ شوند سوره «حمد» و «توحيد» و «معوّذتين» را
هر يك چهار مرتبه بخوانند. پس چهار مرتبه گويند: «لا  اِلهَ  اِلاَّ  اللّهُ  وَاللّهُ أكْبَرُ وَسُبْحانَ اللّهِ  وَالْحَمْدُ  لِلّهِ   * وَلا  حَوْلَ  وَلا  قُوَّةَ  اِلاّ  بِاللّهِ  الْعَلِيِّ  الْعَظيمِ».
پس چهار مرتبه بگويند: «اللّهُ  اللّهُ  رَبّي  لا  اُشْرِكُ  بِهِ  شَيْئاً».
پس چهار مرتبه بگويند: «لا  اُشْرِكُ بِرَبّي  اَحَداً».
و نماز ديگر در اين روز از جناب ابو القاسم حسين بن روح نايب سوّم حضرت حجّت عصر ـ صلوات اللّه عليه ـ وارد شده و علاّمه مجلسى(رحمه الله)آن را در زاد المعاد نقل كرده و چون در نزد آن مرحوم به صحّت پيوسته كه آن چه از نوّاب اربعه رسيده، البتّه از جانب امام عصر(عليه السلام)است. چنانچه در سابق به اين مطلب اشاره نموديم. لهذا آن را به حضرت صاحب الأمر(عليه السلام)نسبت داده، و چون بنا بر اختصار است ما از ذكر آن اعراض نموديم از فيض آن نبايد غفلت نمود.
و روزه روز بيست و هشتم و بيست و نهم و سى ام اين ماه مستحب است و ثواب بسيارى از براى هر يك وارد شده.