همان‌گونه که گذشت، درباره روابط دختر و پسر در ايران اطلاعات چندان روشني وجود ندارد و اين امر معلول فقدان تحقيقات بسنده در اين موضوع مي‌باشد. از طرف ديگر رعايت نشدن استانداردهاي پژوهش، يافته‌هاي برخي پژوهش‌ها را نيز بي‌اعتبار مي‌کند.
در گزارش محرمانه‌اي که يکي از سازمان‌ها منتشر کرده است، ادعا مي‌شود که حدود 55 درصد از جوانان مورد مطالعه، با جنس مخالف خود رابطه داشته‌اند. (مراد از رابطه، روابط صميمانه قبل از ازدواج است که صبغه جنسي دارد)، بيش از 61 درصد به پايان بخشيدن به روابط خود تمايلي نداشته‌اند. روابط جنسي حدود 24درصد آنان، به آميزش جنسي منجر شده است و 16 درصد از افراد اين گروه به حاملگي بعد از آميزش اشاره کرده‌‌اند.
هر چند نمي‌توان با قاطعيت بر اين آمارها صحه گذاشت، با اين حال برخي تحليل‌ها و پژوهش‌هاي جانبى، از گسترش پديده روابط دختر و پسر در ايران حکايت مي‌کند. در رويکرد تحليلي با تبيين لمي (سير از علت به معلول)، مي‌‌توان گفت اگر روابط دختر و پسر را از پيامدهاي مدرنيته بدانيم، به موازات حرکت جامعه ايراني به سوي مدرنيته، روابط دختر و پسر نيز گسترده‌تر مي‌شود و به الگوي روابط در کشورهاي توسعه ‌يافته نزديک‌تر خواهد شد.
اگر پديده‌هايي چون تأخير در سن ازدواج،‌ گرايش به مد،‌ هسته‌اي‌تر شدن خانواده‌ها،‌ و روحيه فردگرايي در سال‌هاي اخير در کشور ما توسعه يافته باشد،‌ مي‌توان انتظار داشت که روابط دختر و پسر نيز گسترش يابد.
برداشت عمومي افراد جامعه ايراني نيز، گسترش روابط دختر و پسر در ايران و نزديک شدن الگوي آن به الگوي دوستي‌هاي ميان دو جنس در کشور غربي را تأييد مي‌کند. در پژوهشي که در آن از 1200 پدر و مادر تهراني نمونه‌گيري شده است،‌ چنين به دست مي‌آيد که 88 درصد از والدين معتقدند روابط دختر و پسر نسبت به سال‌هاي گذشته افزايش يافته است. پدران و مادران جوان (تا 40 سال) بيشتر به شيوع اين پديده اعتقاد داشتند. [2]
حوراء :: دي 1387- شماره 28 \

- سازمان ملي جوانان،‌ بررسي ميزان رايج بودن دوستي دختر و پسر از نظر والدين (شهر تهران)، بهمن ،1379[2]

نوشتن دیدگاه