اباعبدالله الحسین بن علی بن ابی طالب علیهم السلام، سومین امام از اهل بیت طاهرین و دومین نواده رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) و یکی از دو سرور جوانان اهل بهشت و دو گل خوشبوی محمد مصطفی و یکی از پنج نفر اصحاب کساست.
ایشان در سوم ماه شعبان سال چهارم هجری، در شهر مدینه و در خانه‏ وحی و ولایت، چشم به جهان گشود.
چون خبر ولادتش به پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) رسید، به خانه‏ علی و فاطمه (علیهما السلام) آمد و اسماء [1] را فرمود تا کودکش را بیاورد. اسماء او را در پارچه ‏ای سپید پیچید و خدمت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) برد، آن گرامی به گوش راست او اذان و به گوش چپ او اقامه گفت [2] .
به روزهای اول یا هفتمین روز ولادت با سعادتش، امین وحی الهی، جبرئیل، فرود آمد و گفت: سلام خداوند بر تو باد ای رسول خدا، این نوزاد را به نام ‏پسر کوچک هارون ‏«شبیر» [3] که به عربی‏«حسین‏» خوانده می‏شود، نام بگذار. [4]  چون علی (علیه السلام) برای تو بسان هارون برای موسی بن عمران است جز آنکه تو خاتم پیغمبران هستی.
و به این ترتیب نام پر عظمت ‏«حسین‏» از جانب پروردگار، برای دومین فرزند علی و فاطمه (علیهما السلام) انتخاب شد.
به روز هفتم ولادتش، فاطمه‏ی زهراء که سلام خداوند بر او باد، گوسفندی را برای فرزندش به عنوان عقیقه [5]  کشت و سر آن حضرت را تراشید و هم وزن موی سر او نقره صدقه داد. [6]
این نمایه ضمن ارتباط به نمودار و ویژه نامه ی امام حسین (علیه السلام) در بردارنده ی 5 مطلب برای تشریح تولد آن امام همام می باشد.

******************************
[1] - احتمال دارد منظور از اسماء، دختر یزید بن سکن انصاری باشد.ر.به.ک.اعیان الشیعه جزء 11 ص 167. «به نقل از: کتاب " پیشوای سوم "»
[2] - امالی شیخ طوسی ج 1 ص 377. «به نقل از:همان»
[3] - شبر بر وزن حسن و شبیر بر وزن حسین و مشبر بر وزن محسن نام پسران هارون بوده است و پیغمبر اسلام (ص) فرزندان خود حسن و حسین و محسن را به این سه نام نامیده است- تاج العروس ج 3 ص 389،این سه کلمه در زبان عبری همان معنی را دارد که حسن و حسین و محسن در زبان عربی دارد- لسان العرب ج 6 ص 60. «به نقل از:همان»
[4] - معانی الاخبار ص 57 «به نقل از:همان»
[5] - در منابع اسلامی در باره‏ی عقیقه سفارش فراوان شده و برای سلامتی فرزند بسیار مؤثر دانسته شده است،ر.به.ک.وسائل الشیعه ج 15 ص 143 به بعد. «به نقل از:همان»
[6] - کافی ج 6 ص 33. «به نقل از:همان» 

نوشتن دیدگاه