پرسش : اگر حكمت الهى اقتضاى حيات انسان را در اين جهان داشته باشد پس چرا او را مى ميراند و به حيات او خاتمه مى دهد؟
پاسخ: اين نكته نبايد فراموش شود كه آمدن انسان به اين دنيا به منظور ماندن هميشگى در آن نيست، بلكه دنيا گذرگاهى است كه انسان از آن عبور مى كند تا به زندگى جاودان آخرت برسد و در واقع زندگى دنيا در مقابل حيات آخرت اصلاً چيزى به حساب نمى آيد; لذا قرآن كريم مى فرمايد:
(وَ ما هذِهِ الْحَياةُ الدُّنْيا إِلاّ لَهْوٌ وَ لَعِبٌ وَ إِنَّ الدّارَ الآْخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوانُ لَوْ كانُوا يَعْلَمُونَ)
«زندگى اين دنيا چيزى جز سرگرمى و بازى نيست و سراى آخرت حيات و زندگى ]واقعى[ است، اگر بدانند».( )
در واقع انسان با مرگ خود از پلى مى گذرد و به جهانى برتر، بالاتر و گسترده تر مى رسد، پس مرگ، پايان حيات نيست بلكه شروع حيات واقعى است و اين دنيا مزرعه اى است كه انسان به عنوان برزگر در آن بذرِ عمل مى پاشد تا نتيجه آن، ذخيره زندگى جاودان آخرت وى باشد; پس خوشا به حال كسى كه بذر حسنات مى افشاند و نهال بندگى مى نشاند تا در آخر كار، ميوه هاى سعادت بچيند و بَدا به حال كسى كه بذر شقاوت و معصيت مى كارد تا در آن جادانه هاى حسرت و ندامت را به دامان ببيند!
دنيا گذرگاهى است براى عبور نه قرار گاه دل بستگى و غرور.
پس اى رفيق دل بر اين كاروانسرا مبند *** كه خانه ساختن آيين كاروانى نيست
