پرسش: چرا بايد زندگى انسان در انتها به مرگ و نيستى منتهى شود؟ چرا خداوند انسان را خلق و بعد او را فنا مى كند؟
پاسخ: اگر حقيقت زندگى انسان در همين زندگى عادى چند روزه خلاصه مى شد و از چارچوب طبيعت بيرون نمى رفت و چراغ هستى او با مرگ وى براى هميشه خاموش مى شد، جا داشت كه اين سوال مطرح شود كه خداى متعال چرا انسان را مى آفريند و سپس چراغ پر فروغ زندگى او را خاموش مى كند. اما بر اساس حكمت الهى، مرگ پايان زندگى نيست، بلكه دروازه ابديت و پيوستگى است. انسان با مرگ از منزلى به منزل كامل تر كوچ مى كند، چنان كه پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله)فرمودند:
«براى نابودى خلق نشده ايد، بلكه شما را براى جاودانگى آفريده اند و همانا با مرگ از خانه اى به خانه ديگر منتقل مى شويد».( )
هدف از زندگى چند روزه جز اين نيست كه انسان، خود را براى يك زندگى كامل تر آماده سازد. آن چه در اين جهان كاشته ايم در سراى ديگر درو خواهيم كرد. در روايات آمده است: (الدنيا مزرعة الآخرة) «دنيا مزرعه آخرت است».( )
كيفيت محصول در سراى جاودان، مربوط به زحمت و تلاشى است كه در اين جهان انجام مى دهيم. آرى! اگر سراى آخرت و دنياى پس از مرگ وجود نداشت، آفرينش بيهوده بود اما هرگز چنين نيست.
قرآن كريم در اين باره مى فرمايد:
(أَ فَحَسِبْتُمْ أَنَّما خَلَقْناكُمْ عَبَثاً وَ أَنَّكُمْ إِلَيْنا لا تُرْجَعُونَ).( )
«آيا تصور مى كنيد كه شما را بيهوده آفريده ايم و به سوى ما باز نخواهيد گشت».
