زمین، کسى را گم کرده است؛ کسى که رد گام هایش، بهشت را به ارمغان جاى گذاشت و دست هاى بر آسمان برآمده اش، باران را به خشکسالى خالى مى آورد؛ کسى که بودنش، کابوس را از خواب کائنات سترده بود؛ او که نامش، بر جاهلیت زمین تاخت و فطرت ها را به اوج پاکى برد.
محمد صلى الله علیه و آله فخر آفرینش بود؛ امین کوچه باغ هاى مکه دیروز؛ امانت دار نخل هاى به بار نشسته مدینه امروز.
از خانه ها، صداى اندوه مى آید و مردى که مست نیست، راه را بر گریه و شیون مى بندد و دیوانه وار شمشیر مى چرخاند که پیامبر چون موسى علیه السلام نزد پروردگارش رفته و باز نخواهد گشت. کلمات، بند آمده اند و مرد مى خروشد و شمشیر مى چرخاند، تا اینکه کسى بر سرش فریاد مى زند: آرام باش. «محمد صلى الله علیه و آله پیامبرى است که پیش از او، پیامبرانى آمده اند و رفته اند؛ آیا هرگاه بمیرد یا کشته شود، عقب گرد مى کنید؟»
دیگر تردیدى باقى نمانده است و دلى نیست که نسوخته باشد.
على علیه السلام همچنان چشم به راه مانده است تا کسى فارغ از دنیا، بیاید و او را در امر پیامبر مشایعت کند.
اشارات :: اسفند 1386، شماره 106
رقیه ندیرى
