بسيارى از شاعران شيعى از دير باز ، عشق و شور و شيدايى و سرگشتگى و چشم انتظارى خود نسبت به ساحت مقدّس امام زمان(عليه السلام) را، در قالب اشعارى پرمايه و گرانسنگ ، جاودانه ساخته اند ، كه بدون ترديد در انگيزش انتظار توده هاى مختلف مردم در هر زمان تأثيرى چشم گير داشته است . اينك ما در ختام اين نامه انتظار ، تنها به ذكر نمونه هائى چند از شعر معاصر، از شاعرانى پر احساس و دردآشنا كه خواستگاه همگى آنها حوزه هاى مقدّس علميه مى باشد، اكتفا مى كنيم.
مانديم و نديديم به ناز آمدنت *** چون سرو سرافراز فراز آمدنت
دل در خم كوچه شهادت ماند
(صادق رحمانى)
* * *
اى نسيم سرخوش كه از كرانه ها عبور ميكنى *** اى چكاوكى كه كوچ تا به جلگه هاى دور مى كنى
اى شهاب روشنى كه از ديار آفتاب مى رسى *** اين فضاى قيرگونه را پر از طنين نور مى كنى
آى ابر دلگرفته مهاجرى كه خاك تيره را
(محمّد رضا تركى)
* * *
كاشكى مردى بيايد حرفهاى سينه را معنا كند *** واژه واژه ، رمز خط كوفى آيينه را معنا كند
بس كه ماندم درحصار انتظارى تلخ،معلومم نشد *** خوبِ من كى خواهدآمد،عصر آن آدينه را معنا كند
خواب سبزى ديده ام،انگارمى آيدسوارى سبزپوش *** شعلهور خشمى بدستش تا تب ديرينه را معنا كند
(على پورحسن آستانه)
***
اى آخرين اميد ! در شام تار ما *** اى روشناى عشق ! اى غمگسار ما !
داغم به سينه ماند ، در انتظار تو *** از رهگذار شوق ، اين يادگار ما
تا روز واپسين ، مى ماند اى نسيم ! *** بر جاده ظهور ، چشم مزار ما
روزى كه مى رسى ، ميبينى اى عزيز ! *** خون گريه هاى شوق ، بر رهگذار م
(رضائى نيا)
