حمد و ثناى الهى

(زمان خواندن: 1 - 2 دقیقه)

سپاس خداوند را بر آنچه نعمت داده، و شكر بر آنچه كه [به جهت روشنى و بينايى] در دل افكنده، و ستايش به آنچه كه از پيش فرستاده است، از نعمتهاى
همگانى كه پيشاپيش [قبل از درخواست و استحقاق بنده] آغاز كرده و ريزش نعمتهايى كه به فراوانى فرستاده و هر گونه نعمتى كه ارزانى داشته است، تعداد آنها از شمار فزون و از پاداش و مزد به دور و نهايتش از دسترسى بيرون است.
مردم را براى فزونى بخشيدن نعمت و اتصال و تداوم آن به شكرگزارى فراخواند و از ايشان خواست كه به ستايش و حمد حضرتش بپردازند تا نعمتها را بر ايشان بيش از پيش مقدر فرمايد و دوباره ايشان را به همانند آنها فراخواند.
گواهى مى‏دهم كه جز «الله» خدايى نيست و يكتايى است كه شريكى براى او وجود ندارد، «لا اله الا الله» كلمه‏اى است كه تأويلش را اخلاص قرار داده و
پيوندش را در دلها نهاده و در فكر براى تعقل آن روشنايى ايجاد كرده است، خداوندى كه ديدارش براى ديدگان، و توصيفش براى زبانها، و درك چگونگى براى وهمها ناشدنى است. اشيا را نه از چيزى كه قبل از آن باشد، [و از نيستى] پديدار ساخت و بدون استفاده از مثال و الگو اشيا را آفريد و به قدرت خويش خلق كرد، و به خواست خود پديد آورد بدون اينكه به آفرينش آنها نيازى داشته باشد و يا در شكل بخشيدن به آنها فايده‏اى برايش باشد، جز اينكه حكمتش را پايدار و بر طاعت و قدرتش ديگران را آگاه و براى آفريدگانش موجب تعبد و بندگى و براى دعوتش موجب سرفرازى باشد.
پس از آن در اطاعت و گوش فرادادن آنان ثواب را مترتب و بر نافرمانى شان عقاب و كيفر را نهاده تا بندگانش را از خشم خود باز دارد و به سوى بهشت فراخواند.