١- شهادت امام صادق علیه السلام
٢ - وفات عقیله بنی هاشم حضرت زینب (سلام الله علیها)
٣ - تغییر قبله مسلمانان
٤ - خروج پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) از شعب ابیطالب
٥ - آغاز نخستین مهاجرت مسلمانان ازمکه به حبشه
٦ - هلاکت معاویه بن ابی سفیان
۱ ـ شهادت امام صادق علیه السلام
بنا بر روایتی در پانزدهم رجب سال ۱۴۸ هـ .ق. ششمین پیشوای شیعیان جهان، حضرت امام صادق(علیه السلام) به شهادت رسیدند. آن حضرت به دستور منصور ملعون با انگور مسموم شدند و به شهادت رسیدند. ایشان هنگام شهادت ۶۵ ساله بودند و نیز مدت امامت ایشان ۳۴ سال به طول انجامید که طی این سالها، مکتب شیعه قوت گرفت و در عصر آن امام فرصت بسیار مناسبی به وجود آمد تا آن حضرت با ترویج و نشر احادیث و روایات، غبار از چهره اسلام بزداید و اسلام ناب محمدی را به جهانیان معرفی کند.
پیکر مطهر امام صادق(علیه السلام) در میان خیل عظیمی از شاگردان و مردم داغدار مدینه تشییع شد و در کنار پدر بزرگوارشان در قبرستان بقیع به خاک سپردند.
امام صادق(علیه السلام) آخرین سخنش را هنگام مفارقت از این دنیا، در حالی که فرزندان و نزدیکانشان، در کنارشان نشسته بودند چنین بیان کردند: «انّ شفاعتنا لا تنال مستخفّاً بالصّلوه ؛ همانا شفاعت ما به کسی که نماز را سبک و حقیر شمارد نمی‌رسد».
البته روایت معتبر در شهادت امام صادق(علیه السلام) بیست و پنجم شوال ۱۴۸ هـ .ق. است که برای مطالعه بیشتر به روز شمار ماه شوال رجوع کنید.
۲ ـ وفات عقیله بنی هاشم حضرت زینب (سلام الله علیها)
پانزدهم رجب سال ۶۲ هـ .ق. وفات مظلومانه و غریبانه عقیله بنی هاشم، امّ المصایب، حضرت زینب(سلام الله علیها) به وقوع پیوست. آن حضرت در مدت یک سال که پس از واقعه جانسوز کربلا زنده بودند، همواره با اشک و سوز در یادآوری وقایع روز عاشورا و نیز خاطرات غم انگیز اسارت به سر بردند. گذشته از مصایب کربلا، ایشان در مصیبتها و مظلومیت های پدر و مادر گرامیشان، و نیز برادر بزرگوارشان حضرت امام حسن مجتبی(علیه السلام) سال‌هایی سراسر از غم و اندوه پشت سر گذاشته بودند.
در روایتی چنین آمده است: هنگامی که حضرت زینب(سلام الله علیها) متولد شد این مولود مبارک را به دست جد گرامیشان پیامبر گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله وسلم) دادند و آن حضرت صورت بر صورت ایشان نهادند و گریستند. حضرت فاطمه(سلام الله علیها) فرمودند: « یا ابتاه! این گریه برای چیست؟ خداوند دیدگان شما را نگریاند». پیامبر فرمودند: «ای فاطمه! بعد از من و تو این دختر دچار بلاها و مصایبی می‌شود». حضرت فاطمه فرمودند: «چه ثوابی دارد آن کسی که بر دخترم زینب گریه کند؟» آن حضرت فرمودند: « ای پاره تنم و ای نور چشمم، ثواب کسی که به او و مصایبش گریه کند، مانند ثواب کسی است که بر برادرش حسین گریه کند».
۳ ـ تغییر قبله مسلمانان
در پانزدهم رجب سال دوم هـ .ق. به فرمان الهی قبله مسلمانان از بیت المقدس به سوی خانه کعبه تغییر یافت.
پس از واجب شدن نماز بر مسلمانان، پیروان دین اسلام، به طرف بیت‌المقدس، محلی که مورد احترام ادیان دیگر از قبیل یهود و مسیح بود، نماز می‌خواندند؛ بدین علت پس از هجرت پیامبر گرامی اسلام به مدینه، یهودیان این شهر، پیامبر و مسلمانان را مورد استهزا قرار می‌دادند. سرانجام در حالیکه هفده ماه از ورود پیامبر به مدینه می‌گذشت، به دستور خداوند در پانزدهم رجب سال دوم هـ .ق کعبه قبله مسلمانان گردید. این فرمان در حالی که پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) نماز ظهر را در مسجد بنی سالم اقامه می‌کردند از جانب خداوند متعال صادر شد. از این رو پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) در حال نماز، روی به مسجدالحرام کرد و دو رکعت پایانی نماز ظهر را به سوی کعبه خواند؛ به همین دلیل این مسجد در تاریخ اسلام به «ذوالقبلتین» معروف گشت .
۴ ـ خروج پیامبر از شعب ابیطالب
در پانزدهم رجب سال نهم بعثت، پیامـبر گرامی اسـلام(صلی الله علیه و آله و سلم) به همراه جمعی از بنی هاشم پس از دو سال و چند ماه تحمل سختی‌ها و مشقت‌های فراوان از شعب ابیطالب خارج شدند و به خانه‌های خود در شهر مکه بازگشتند . چنین نقل شده است که خداوند متعال موریانه را مامور کرد تا پیمان نامه آنان را از بین ببرد؛ به جز نام خدا که در آن بود. هنگامی که این اتفاق افتاد پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) به حضرت ابوطالب دستور داد تا آخرین خبر را به کفار بدهد. آنان با دیدن چنین معجزه‌ای دست از محاصره خود برداشتند و پیامبر و بنی هاشم به خانه‌های خود در مکه بازگشتند.
۵ ـ آغاز نخستین مهاجرت مسلمانان از مکه به حبشه
در پی فشار طاقت فرسای مشرکان قریش بر مسلمانان، پیامبر گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) به تعدادی از پیروان خود دستور داد تا برای امان ماندن از آزار مشرکان به سرزمین حبشه مهاجرت کنند؛ از این رو جمعی از مسلمانان که یازده مرد و چهار زن بودند به سرپرستی «عثمان بن مظعون» در پانزدهم رجب سال پنجم بعثت به حبشه مهاجرت کردند و زمینه ساز مهاجرت بعدی مسلمانان به سرپرستی جعفر بن ابیطالب شدند. طی سالیان متمادی، این مهاجرت‌ها عامل نفوذ و گسترش دین اسلام در قاره آفریقا شد .
۶ ـ هلاکت معاویه بن ابی سفیان
روز پانزدهم رجب سال ۶۰ هـ .ق. معاویه بن ابی سفیان در ۷۸ سالگی به جهنم واصل شد.کلبی نسابه و ابن روزبهان از علمای مورد اعتماد اهل تسنن، می‌گویند: «معاویه فرزند چهار نفر بود: عماره، مسافر، ابوسفیان و مردی که اسم او را نمی‌برند؛ اما به ظاهر او را معاویه بن ابی سفیان می‌گویند. ابوسفیان مردی زشت و کوتاه قد بود؛ یک چشم او در طایف و چشم دیگرش در یرموک کور شده و باطنش هم کورتر از چشم ظاهرش بود. اوسفیان نهایت دشمنی با پیامبر را داشت که در هر جنگ و فتنه‌ای که بر ضد آن حضرت به وجود می‌آمد، دخالت داشت و در سال فتح مکه از ترس، اسلام آورد و با نفاق زندگی کرد تا بالاخره پس از ۸۲ سال زندگی سراسر ظلمت در سال ۳۰ هـ .ق. به درک واصل شد.
مادر معاویه هند بود که از زنان صاحبان پرچم مکه ـ کسانی که در فساد مشهور بودند ـ به شمار می‌رفت و میل فراوانی به غلامان سیاه داشت .
ـ حکومت معاویه در شام
در زمان خلافت ابوبکر، یزید بن ابی سفیان از طرف ابوبکر با لشکر مسلمانان به جانب شام حرکت کرد و معاویه نیز همراه آنان بود. یزید در شام درگذشت و ابوبکر ولایت شامات را به معاویه واگذار کرد و به این حال بود تا زمان خلافت امیرمؤمنان امام علی(علیه السلام) که سرکشی معاویه شروع شد. جنگ صفین گوشه‌ای از سرکشی‌های او بود.
معاویه اول کسی بود که دشنام و لعن به مولای متقیان حضرت امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام) را ترویج کرد و در آخر خطبه‌های نماز جمعه همواره به آن حضرت جسارت می‌نمود و نیز دستور داد تا در تمام شهرها این کار انجام بگیرد و تا زمان خلافت عمر بن عبدالعزیز پیوسته ادامه داشت .
معاویه به اطرافیان خویش و صحابه خیانت‌کار دستور داد تا احادیث فراوانی را در مذمت امیرمؤمنان علی علیه السلام جعل و همواره ایشان را در منبر‌ها لعن نمایند. تعداد بسیاری از شیعیان و ارادتمندان آن حضرت را نیز به شهادت رساند و بزرگترین جنایت او به شهادت رساندن حضرت امام حسن مجتبی(علیه السلام) بود .
علت مرگ معاویه این بود که در مسیر مکه به شام بیمار شد، به حدی که می‌لرزید و دهانش بسته نمی‌شد، تا وارد شام شد و در آنجا به درک واصل گشت.
