مرگ حجاج بن یوسف ثقفی،‌ حاکم خونخوار بنی امیه

در سیزدهم رمضان سال ۹۵ هـ .ق حاکم خونخوار و ظالم بسیار پلید بنی امیه، حجاج بن یوسف ثقفی به درک واصل شد.
نقل شده است که چون حجاج به دنیا آمد، پستان مادر قبول نمی‌کرد؛ نزدیکان او متحیر بودند که چه کنند؟! تا اینکه شخصی چنین پیشنهاد کرد تا بُز سیاهی ذبح کنند و از خونش بر پستان مادر و به صورت حجاج بمالند و تا سه روز این کار را انجام دهند. آنان چنین کردند و حجاج در روز چهارم پستان قبول کرد و به این سبب خونخوار شد و همواره می‌گفت: « بیشترین لذت من ریختن خون است». برخی، عدد کشته شدگان به دست او را غیر از آنان که در جنگها کشته شده‌اند، در حدود صد و بیست هزار نفر ذکر کرده‌اند.
هنگامی که حجاج به هلاکت رسید در زندان های او پنجاه هزار نفر مرد و سی هزار زن بود که شانزده هزار نفر از آنها عریان بودند و غالب زندانهای او سقف و سایبانی نداشت.
گفته اند که حجاج روز جمعه‌ای سوار بر استر خود بود و به نماز جمعه می‌رفت که صدای ضجه شنید، پرسید: «این شیون و ضجه چیست؟» گفتند: «صدای کسانی است که در زندان تو می‌باشند که از گرسنگی و سختی بسیار ضجه و صیحه می‌زنند». حجاج به آنان گفت: « اخسئوا فیها و لا تکلمون ؛ گم شوید و با من سخن مگویید».
او در مدت بیست سال حکومت خویش تلاش وافری در تحکیم حکومت مروانیان به عمل آورد و در این مدت عده زیادی از شیعیان و یاران خاص امیرمؤمنان امام علی(علیه السلام) را شهید کرد؛ از جمله: کمیل بن زیاد نخعی و نیز قنبر غلام امیرمؤمنان علی(علیه السلام). حجاج، عبدالرحمن بن ابی لیلی انصاری را آن قدر تازیانه زد که او علی(علیه السلام) را سب کند ولی همچنان مناقب مولای خویش را بیان می‌کرد تا دستور داد او را به شهادت رسانند و نیز دست و پای یکی از یاران خاص امام سجاد (علیه السلام) به نام «یحیی بن ام طویل» را برید تا شهید شد. آخرین کسی که به شهادت رساند « سعید بن جبیر» بود که پانزده روز پس از شهادت او، به درک واصل شد.

نوشتن دیدگاه