١ ـ وفات حضرت خدیجه کبری (سلام الله علیها) همسر گرامی پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)
٢ ـ ارسال نامه‌های کوفیان برای امام حسین(علیه السلام)

۱ـ وفات حضرت خدیجه کبری(سلام الله علیها) همسر گرامی پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)
در دهم رمضان سال دهم بعثت حضرت خدیجه کبری(سلام الله علیها) در ۶۵ سالگی وفات نمود. آن بانو از زنان نامدار و ثروتمند قریش بود که پانزده سال قبل از بعثت با پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) ازدواج کرد. ایشان اولین فردی بودند که به رسالت پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) ایمان آوردند و با تمام توان به یاری آن حضرت برخاستند.
وجود حضرت خدیجه (سلام الله علیها) برای پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) به قدری اهمیت داشت که آن حضرت رحلت این بانوی بزرگوار را مصیبتی عظیم خواندند و سال رحلت دو حامی بزرگ خویش (حضرت ابوطالب(علیه السلام) و حضرت خدیجه(سلام الله علیها)) را «عام الحزن» یعنی سال اندوه نامیدند. حضرت خدیجه(سلام الله علیها) هنگام رحلت چند وصیت به پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) نمود و با آن همه فداکاری و انفاق مال برای تقویت پایه‌های دین اسلام ، به ایشان عرض کرد: «یا رسول الله!‌مرا ببخشید که در حق شما کوتاهی کردم». پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند:« حاشا و کلّا! من از شما تقصیری ندیدم بلکه منتهای کوشش خود را در حق من نمودی؛ در خانه من زحمات بسیاری را متحمل شدی و اموالت را در راه خدا بذل و بخشش نمودی».
حضرت خدیجه نخستین همسر پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بود و تا وی زنده بود نبی گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) همسری اختیار نفرمودند. سبقت در اسلام و خدمات او به پیامبر (صلی الله علیه و آله) زیاده از آن است که ذکر شود و در فضیلت ایشان همین بس که مادر گرامی حضرت صدیقه طاهره (سلام الله علیها) و جده چهارده معصوم (علیهم السلام) است.
حضرت خدیجه اولین زنی است که پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را تصدیق نمود؛ اول زنی است که در مکه با آن حضرت نماز جماعت خواند؛ نخستین زنی است که ایمان خود را در مکه در میان مشرکان اظهار نمود؛ نخستین زنی است که در مقابل دشمن از پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) دفاع نمود و تمام اموال خود را به ایشان بخشید و اول زنی است که ایمانش با قبول ولایت امیرالمؤمنین(علیه السلام) به درجه کمال رسید.

۲ـ ارسال نامه‌های کوفیان برای امام حسین (علیه السلام)
روز دهم ماه رمضان سال ۶۰ هـ .ق. نامه‌های بسیار زیادی از مردم کوفه به خصوص شخصیت های بزرگ آن شهر برای امام حسین (علیه السلام) ارسال شد. در این نامه ها از آن حضرت دعوت شده بود تا به جانب عراق حرکت کند و با ایشان بیعت کنند. روز به روز بر تعداد نامه‌ها افزوده می‌شد و تا پانزدهم ماه رمضان در حدود دوازده هزار نامه برای امام حسین (علیه السلام) ارسال شد. از این رو آن حضرت، پسر عموی گرامی خویش مسلم بن عقیل را به عنوان نماینده خود به جانب آنها فرستاد.

نوشتن دیدگاه