1 - امام حسن‏عليه السلام، 25 بار پياده حج گزارد. در حالى كه شترانش ازپيش روى آن‏حضرت حركت مى‏كردند و هر گاه گروهى از مردم از كنارآن‏حضرت عبور مى‏كردند، براى احترام به مقام والا و جايگاه بزرگ وى‏از مَركبهاى خود فرود مى آمدند تا آنجا كه امام مجبور شد، مسير خود رااز جاده اصلى تغيير دهد و از بى راهه برود تا بتواند در مقابل خداوندكاملاً فروتنى پيشه كند.

2 - هر گاه خداى را ياد مى‏كرد، مى‏گريست و اگر در حضورش از قبرسخن مى‏رفت اشك مى‏ريخت و چون درباره قيامت سخن مى‏گفتند گريه‏مى‏كرد و اگر از صراط سخن به ميان مى‏آمد اشك مى‏ريخت و چون درمحضرش از حضور خلايق در پيشگاه خداوند مقتدر سخن مى‏رفت‏واينكه هر كس در آنجا به كار خود مشغول است و هيچ كس در آن روزنمى‏تواند ديگرى را بى نياز كند، ناگهان از ترس فريادى مى‏كشيد و ازشدّت بيم و هراس از هوش مى‏رفت.
وقتى از بهشت و دوزخ سخن مى‏گفت، چون بى گناهان، مضطرب‏مى‏شد واز خدا خواستار بهشت مى‏شد و از آتش بدو پناه مى‏برد.
هنگامى كه وضو مى‏ساخت چهره‏اش زرد مى‏شد و زانوانش به لرزه‏مى‏افتاد و چون براى نماز برمى‏خاست، زردى رخسار و لرزش زانوانش‏بيشتر مى‏شد.
3 - تمام دارايى‏اش را سه بار با خدا تقسيم كرد. . بدينگونه كه نصف‏آنرا بخشيد ونصف ديگر را براى خود نگه داشت و دوبار در راه خداتمامى دارائيش را انفاق كرد به طورى كه از دارايى‏اش هيچ چيز باقى نماند.
4 - در همه احوال، از روى بيم و اميد، زبانش به ذكر خداوندعزّوجلّ گويا بود.
5 - معاصران آن‏حضرت درباره وى گفته‏اند : او عابدترين و زاهدترين‏مردم روزگار خود بود.
زهد آن‏حضرت، آن چنان بارز و مشخص بود كه حتّى برخى ازنخستين نويسندگان همچون محمّد بن على بن حسين بن بابويه (متوفى‏381 ه) كتابى مستقل در باره آن نوشته‏اند. (1)
--------------------------------------------------------
1) مقصود كتاب "زهد الحسن" است.
---------------------------------------------
نويسنده : آية الله سيد محمد تقى مدرسى
مترجم : محمد صادق شريعت

نوشتن دیدگاه