بهار دل دوستار علی
همیشه پر است از نگار علی
دلم زونگار است علم اسپرم
چنین واجب آید بهار علی
بچین ای گل ای شیعتو خسته كن
دل ناصبی را بحار علی
از امت سزای بزرگی و فخر
كسی نیست جز دوستار علی
اریرا كه از ابلیس ایمن شد
دل شیعت اندر حصار علی
علی از تبار رسولست و نیست
مگر شیعت حق تبار علی
بصد سال اگر مدح گوید كسی
نگوید یكی از هزار علی
بمردی و علم و بزهد و سخا
بنازم بدین هر چار علی
ازیرا كه پشتم زمنت بشكر
گرانست در زیر بار علی
شعار و دثام ز دین ست و علم
همین بد شعار و دثار علی
تو ای ناصبی خامش ایرا كه تو
نئی آگه از پود و تار علی
محل علی گر بدانی همی
بیندیشی از كار و بار علی
مكن خویش مار بر من كه نیست
ترا طاقت زهر مار علی
بیندیشی هر خسی را همی
چرا آری اندر شمار علی
علی شیر نر بود لیكن نبود
مگر حربگه مرغزار علی
نبودی در این سهمگین مرغزار
مگر عمرو . عنتر شكار علی
بلی اژدها بود در چنگ شیر
بدست علی ذوالفقار علی
سه لشكر شكن بود با ذوالفقار
یمین علی با یسار علی
سران را سر افكند در زی پای
سر تیغ جوشن گذار علی
نبود جز از همه خلق جز جبرئیل
بحرب چنین نیزه دار علی
به روز هزاهز یكی كوه بود
شكیبا دل برد بار علی
چو روباه شد شیر چنگی چو دید
قوی خنجر شیر خوار علی
همی رشك برد از زن خوبش مرد
گه حمله مرد وار علی
گر از غارت دیو پرسی همی
ره فخر یابد بغار علی
بغار علی در مشد كس مگر
بدستور كار دار علی
ز علمست غار علی سنگ نیست
نشاید بسنگ افتخار علی
نبینی به غار اندرون یكسره
سرا و ضیاع و عقار علی
نبارد مگر زابر تاویل قطر
بر اشجار و بر كشتزار علی
نبود اختیار علی سیم و زر
كه دین بود و علم اختیار علی
شریعت كجا یافت نصرت مگر
ز بازوی خنجر گذار علی
زكفار مكه نبود ایچ كس
بدل تا شده بسوگوار علی
سر از خس برون كن كرد نارست هیچ
كس اندر همه روزگار علی
همیشه زهر عیب پاكیزه بود
زبان و دو دست وازار علی
گزین و بهین جهان
كجا بود جز در كنار علی
حسین و حسن یاذگار رسول
نبودند جز یادگار علی
بیامد به حرب جما علیشه
بر ابلیس زی كارزار علی
بریده شد ابلیس را دست و پای
چو بانگ آمد از گیر ودار علی
از آتش نیابند زنهار كس
چو نیایند زینهار علی
كه افكند نام از بزرگان حرب
مگر خنجر نامدار علی
به بدر و احد نه به خیبر نبود
مگر جستن حرب كار علی
پس آنكوب بنگاه میپخت دیگ
بهنگام خور بود یار علی
شتربان و فراش با دیگ پر
نبودند جز پیشكار علی
سواری كه دعوی كند در سخن
بیا گو من اینك سوار علی
اگر ناصبی گوش دارد زمن
نكو حجت خوشگوار علی
بحجت بخرطومش اندر كشم
علی رغم او من مهار علی
وگر سر بتابد به بی دانشی
ز علم خوش بی كنار علی
نیاید به دشت قیامت مگر
سیه روی و سر پر عبار علی
حكیم ناصر خسرو قبادیانی