ايـن بـارگه كه چـرخ بـر رفـعتش گـم است فـخر البــقاع بـقعه مـعصومه قـم است
فـخر البُقاع نـيست كـه فـخر البّقا بـود اين بـارگه كه چـرخ بـر رفـعتش گـم است
بـا خـاك درگـهش خـضر انـدر گـه نـماز كـاري كـه فـرض عين شـمارد تيمّم است
سـنگ حـريم او فـلك النّـجم عـالم است ريگ سـراي او مَـلِك العـرش انجم است
ســقاي او چــو آب زنـد گَـردِ سـاحتش از رشك با سرشك قرين چشم قلزم است
در التـــماس بــارقه گنبدش هــنوز در طــور روح مـوسي انـدر تكـلّم است
از رشك خشـتهاي زر انـدود او مـدام داغي چو شمس بر دل اين هفت طارم است
هـي پــا نــهاده زائـر او بر پـر مـلك بس از ملك به طوف حـريمش تهاجم است
حـق دارد ايـن مكـان زند ار ، دم ز ، لامكـان كـو را يگـانه گـوهر سـلطان هـفتم است
اخت رضـا و دخـتر مـوسي كـه حشـمتش مسـتور از عــفاف ز چشـم تـوهّم است
هـم در حسب بزرگ اب انـدر پي اب است هـم در نسب ستركْ اُم انـدر پي اُم است
آن كعبه است مــرقد فــرقد عُــلوِّ او كـز پـيل حـادثات مـصون از تـهدم است
يا بــضعه البـتول و يا مـهجه الرّسـول اي آنكــه رتــبه تــو وراي تــوهمّ است
از اشتياق سـجده بـر خـال چـهر تـو آدم هـنوز روي دلش سـوي گـندم است
دانـــند اگــر ز آدم و حــوا مــؤخرت مــن گـويمت بـر آدم و حـوّ ا تـقدّم است
زيـرا كـه جـز ثـمر نبود مـقصد از درخت و ان شاخ و برگش ارچه بود عود و هيزم است
ابـليس را كـه چـنگ نـدامت گـلو فشرد بــر درگـــهت امــيد عـلاج تـندم است
مــردم زيـارت تـو كـنند از پـي بهشت ويـن خود دليـل بر عـدم عقل مـردم است
زيـرا كه جز زيـارت كويت بهشت نيست ور هست درب كـوي تـو آن را تـصمم است
باصـدق تـو صـباح دوم را بـدون كـذب بـر خويش خـنده آيـد و جـاي تبسّم است
كي شِبْهِ مَـريمت كـنم از پـاك دامـني كـالوده اش ز نفحه روح القدس كـم است
آن جا كه عصمت تو زنـد كـوس دور باش پاي وجـود روح قـدس در عدم گـم است
گردون به پيش محمل فَرَّت جنيبتي است كــز آفــتاب كـوي زرش زيـور دم است
ذلي كـه از پي تـو بـود عـين عزّت است خاري كه در ره تو خـلد به ز ، قا قُم است
اي بـانوي حـرم سـوي جـيحون نظاره اي كـز انـقلاب دهـر ، هـمي در تلاطم است
مويم اگـر چـه شـد به معاصي سپيد ليك رويـم منه سياه كـه دور از تـرحـم است
الياس محمد بيگي
