بر همه آنها كه لعن ابدى فرست و اينروز ((عاشورا)) روزيست كه آل زياد لعين و آل مروان بن حكم خبيث بواسطه قتل حسين صلوات اله عليه شادان بودند.
ابد بنا بر قاموس و منتهى الارب و غير اينها بمعنى دهر است يعنى هميشه اوقات و مستمر و على الدوام و پيوسته فرح بمعنى سرور و خوشحالى است حقتعالى ميفرمايد اى قارون بمال و ثروت خود شاد مباش لا تفرح ان الله لا يحب الفرحين فرحين جمع فرح بكسر را به معنى كسى است كه بر اثر بدست آوردن چيزى مغرور و متكبر شده و از باده پيروزى سرمست ميباشد و از خوشحالى در پوست خود نميگنجد.
آل زياد و آل مروان بواسطه كشته شدن حسين عليه السلام آنقدر خوشحال بودند كه از كثرت خوشحالى در پوست خود نميگنجيدند.
آل زياد چه كسانى بودند
ثعالبى و اغلب محققان معروف را از شهوترانان معروف عرب ميدانستند او بهيچكس از خودى و بيگانه و زنان اشراف فروگذار نميكرد و كما اينكه در بسته شدن نطفه عمروعاص خود را اذ يعمل ميدانست و با خود عمروعاص نيز اينمطلب را بازگو كرد و معاوية ضمن يك دادگاه باثبات رسانيد كه سميه از ابوسفيان آبستن شده از اينرو با تشريفات رسمى و سياسى ((زياد بن ابيه )) را برادر خود اعلام كرد.
ابوسفيان با ((ام الحكم )) خواهرش روابط جنسى داشت خواهرش را نزد زياد ميفرستاد خواهر ديگر او ((ام الجميل )) زن بدكاره اى بود و اين همانزن آزاردهنده پيامبر و همسر ابولهب بود كه خدا با عنوان ((حمالة الحطب )) از او نكوهش كرد پس آل زياد يك چنين خانواده كثيفى بودند كه در لجنزار شهوت و بى عفتى پرورش يافته بودند.
آل مروان چه كسانى بودند
چهارمين از خلفاء بنى اميه بقول اهل تواريخ كه بدرك رفتن يزيد را در سنه شصت و چهار گفته اند مروان بن حكم بن ابى العاص بن امية عبدالشمس بن عبد مناف بود و او پسرعم عثمان بن ابى العاص بن امية است .
در عقدالفريد است كه تولد مروان بن حكم در مكه معظمه در سال بعد از هجرت و بدرك رفتنش در شام سوم رمضان سنه شصت و پنج هجرى بوده است .
پنجمين از خلفا بنى اميه عبدالملك بن مروان بود كه ولادتش سنه بيست و شش هجرى و فوتش در سنه هشتاد و شش هجرى بود.
ششمين از خلفاء بنى اميه وليد بن عبدالملك بن مروان بود و مادرش عاتكه دختر يزيد بن معاويه و اين ملعون شقاوت را از هر دو طرف ارث برد.
هفتمين از خلفاء بنى اميه سليمان بن عبدالملك بن مروان بود.
هشتمين از خلفاء بنى اميه عمر بن عبدالعزيز بن مروان بن حكم كه در بين بنى اميه از همه بهتر بود و فدك را بر امام باقر عليه السلام رد و سب و لعن على عليه السلام را منع نمود و با مردم بخوبى رفتار ميكرد.
نهم از خلفاء بنى اميه يزيد بن عبدالملك بن مروان بود او بعد از پسرعمش عمر بن عبدالعزيز بر مسند خلافت نشست و در 25 شعبان سنه صد و پنج در سن سى و هفت سالگى از دنيا رفت و علت فوتش چنين بود كه عاشق كنيزى شد كه علاقه زيادى باو داشت روزى در باغى با او مشغول عيش و عشرت بود و مشغول خوردن انگور بودند و او از باب شوخى و مزاح حبه هاى انگور بطرف آن كنيز ميانداخت اتفاقا دانه انگورى در ميان حلق او رفت و گلوى او را گرفت و بناى سرفه كردن را گذاشت تا از دنيا رفت يزيد پليد تا يك هفته با بدن مرده او عشقبازى و آميزش ميكرد تا آخرالامر بملامت يكى از مقربانش او را دفن كرد و تا هفت روز با كسى حرف نميزد تا در همان ايام به جهنم واصل شد.
دهم از خلفاء بنى اميه هشام بن عبدالملك مروان كه در سال 125 در سن 53 سالگى از دنيا رفت و مدت خلافتش نوزده سال و هفت ماه طول كشيد در حيوة الحيوان است كه عبدالملك مروان در خواب ديد كه در محراب چهار مرتبه بول كرد سعيد بن مسيب تعبير كرد كه چهار نفر از اولادان او بخلافت ميرسند. 1 - وليد بن عبدالملك 2 - سليمان بن عبدالملك 3 - يزيد بن عبدالملك 4 - هشام بن عبدالملك
يازدهم از خلفاء بنى اميه وليد بن يزيد بن عبدالملك بن مروان بود كه او مشهور به وليد فاسق بود و بجهت اشتهارش بمنكرات و تظاهرش بكفر با جماع اهل شام او را از خلافت خلع كردند و بقتل رسانيدند.
دوازدهم از خلفاء بنى اميه يزيد بن وليد بن عبدالملك مروان بود.
سيزدهم ابراهيم بن وليد بن عبدالملك مروان كه بعد از برادرش يزيد بن وليد بخلافت رسيد.
چهاردهم از خلفاء بنى اميه مروان حمار كه آخرين خليفه بنى اميه بود بنى اميه منقرض شدند اينها جماعت آل مروان بودند كه مختصرا ذكر شد.
عاشورا روز حزن و گريه است نه فرح و خوشحالى
در مقابل اين فرح و خوشحالى آل زياد و آل مروان در روز عاشورا كه شرح آن در مجلس 45 داده ايم . شيعيان آنروز را روز حزن و گريه و عزادارى قرار دادند چه در اخبار زيادى از ائمه اطهار رسيده كه هر كس آنروز را روز گريه و حزن قرار دهد و ترك كسب و كار كند اجر بسيارى را خواهد داشت چنانچه در امالى سند بحضرت رضا عليه السلام ميرساند كه هر كس در روز عاشورا ترك در حوائج خود كند و دنبال كار و زندگى نرود خدايتعالى حوائج دنيا و آخرت او را برآورده كند و هر كس روز عاشورا را روز مصيبت و حزن و گريه قرار دهد روز قيامت روز فرح و سرور او شود و چشمان او را در بهشت بملاقات ما روشن گردد و هر كس روز عاشورا را روز بركت خود قرار دهد و براى منزل خود چيزى ذخيره كند حق تعالى به آنچه ذخيره كرده باو بركت ندهد و در روز قيامت حشر او با يزيد و عبيداله بن زياد و عمر سعد باشد.
در عيون و امالى سند را بابن شبيب ميرساند كه حضرت رضا (ع ) در حديث مفصلى فرمود يابن شبيب ان سرك ان تكون معنا فى الدرجات العلى من الجنان فاحزن نحرننا و افرح لفرحنا و عليك بولايتنا فلو ان رجلا تولى حجرالحشره الله معر يوم القيمة .
مناسب اين مقام اشعار دعبل در مرثيه براى حضرت رضا عليه السلام و عزادارى حضرت صادق عليه السلام است كه در مجلس 33 ببعد ذكر كرديم بآنجا مراجعه شود كه مناسب مقام است و در كامل الزياره سند بابى هارون مكفوف ميرساند كه بر حضرت صادق عليه السلام وارد شدم حضرت بمن فرمود شعرى در مرثيه حسين عليه السلام براى من بخوان من خواندم فرمود اين چنين مخوان بلكه چنانچه خودتان در مجالس خودتان و نزد قبر آنحضرت ميخوانيد بخوان من اشعارى خواندم كه از جمله اينست :
امرر على جدث الحسين
و قل لاعظمه الزكيه
چون حضرت گريان شد من ساكت شدم فرمود بخوان من خواندم فرمود نه چنين بلكه زياده ازين بخوان من خواندم .
يا مريم قومى و اند بى مولاك
و على الحسين فاسعدى ببكاك
پس حضرت بگريست و زنها هم بگريستند و به هيجان آمدند چون زنها ساكت شدند فرمود يا اباهارون ده شعر در مرثيه حسين عليه السلام بخواند بهشت براى او است و يك يك كم كرد تا بيكى رسيد و فرمود ان انشد فى الحسين فبكى فله الجنة ثم قال من ذكره فبكى فله الجنة .
از اين حديث معلوم ميشود كه ابوهرون بر عايت ادب حضور امام شعر بدون تغيير لحن و اختلاف صوت خواند و آنحضرت فرمود بوضع نوحه گرى و با رقت چنانكه خودتان ميخوانيد و در كربلا نزد قبرش مرثيه ميكنيد بخوان از اينحديث استفاده ميشود كه عزادارى با صوت حزن كه در مجالس ما ميخوانند خوب و جايز است .
ثواب هم و غم بر مظلوميت حسين عليه السلام
در مجالس مفيد و امالى شيخ طوسى از ابان تغلب روايت ميكند كه حضرت صادق (ع ) فرمود آنكس كه در مظلوميت ما مهموم باشد هر نفسى كه ميكشد تسبيحى است و اندوه او عبادتى است و پوشيدن اسرار ما از بيگانگان در راه خدا جهاد است آنگاه ميفرمايد واجب است كه اين حديث با طلاى خالص نوشته شود.
در بحار از كامل الزيارة از مسمع كردين نقل ميكند كه گفت حضرت صادق عليه السلام بمن فرمود اى مسمع تو از اهل عراق هستى آيا بزيارت قبر حسين ميروى گفتم نه زيرا من فردى مشهور و سرشناس از اهل بصره و دشمنان ما از ناصبيان زيادند و ميترسم كه خليفه را از كار من آگاه سازند و نزد والى بصره كه از اولاد سليمان است سعايت كنند و مرا اذيت نمايند حضرت فرمود آيا ظلمهائيكه بجدم حضرت سيدالشهدا نمودند ياد ميكنى عرض كردم بلى و گريه هم ميكنم بقسميكه اهل من اثرش را در من ميبينند و از غذا خوردن باز ميمانم حضرت فرمود خدا رحمت كند اشكهاى چشمهاى ترا آگاه باش تو از كسانى هستى كه اهل جزع بر ما شمرده ميشوى كه خوشنودند به خوشنودى ما و محزونند به حزن ما آگاه باش كه در وقت مرگ پدران مرا مى بينى كه سفارش ميكنند ملك الموت را درباره تو و ملك الموت از مادر بتو مهربانتر ميشود آنگاه حضرت گريه كرد و منهم گريه كردم پس فرمود الحمدالله الذى فضلنا على خلقة بالرحمة خصنا اهل البيت يا مسمع از زمان قتل اميرالمؤ منين عليه السلام زمين و آسمان بجهت ترحم بر ما گريه ميكنند و ملائكه بيشتر بر ما گريه ميكنند و از زمانيكه ما را به قتل رسانيدند اشك ملائكه خشك نشده است و احدى بر ما گريه نميكنند مگر آنكه او را بيامرزد تا آخر روايت كه مفصل است .
---------------------------
حضرت آيت الله حاج سيداحمد ميرخانى (ره )

نوشتن دیدگاه