پرسش اول: اگر خداى متعال انبيا را از ارتكاب گناهان، مصون و معصوم داشته و در ضمن آنان بايد وظايف خويش را به بهترين نحو انجام دهند، در اين صورت امتياز اختيار چگونه براى ايشان ثابت مى شود؟ چگونه آنان براى انجام دادن وظايف و اجتناب از گناهان شايسته پاداش هستند، زيرا خداى متعال هر شخص ديگرى را هم معصوم قرار مى داد مانند ايشان مى بود؟

پاسخ: به طور كلّى بايد گفت: عصمت معصومين(عليهم السلام)، برخاسته از آگاهى كامل از زشتى گناهان و خوبى كارهاى پسنديده و هم چنين برخاسته از محبّت كامل و تام به ساحت مقدّس حضرت حقّ تعالى است. به ديگر سخن، شخص معصوم به ديده حق بين خود، تمام جهات صلاح و فساد كارها را مشاهده مى كند; لذا هرگز به كارهاى ناپسند يا ترك اعمال پسنديده ميل نمى كند و اين به معناى مجبور بودن او نيست و قدرت مخالفت و عصيان را از او سلب نمى كند تا مستحق ثواب و پاداش نباشد. در بحث عدل نيز مى آيد كه نعمت عصمت از خطا و سهو نيز موهبتى است كه خداوند متعال از روى حكمت بالغه خود به كسانى كه سرزمين وجودشان آماده پذيرش آن بوده، عنايت فرموده است.( )