طبرى با سند خود از بكر بن مصعب نقل مى كند:
امام حسین علیه السلام به اهل هیچ آب و بادى نمى گذشت مگر اینكه در پى او راه مى افتادند تا آنكه به منزلگاه (زباله رسید و خبر شهادت برادر رضاعى خود، عبدالله بن یقطر را دریافت. او را از میانه راه به سوى مسلم بن عقیل فرستاده بود و هنوز نمى دانست كه مسلم شهید شده است . آن خبر در زباله به حسین رسید. نامه اى بیرون آورد و بر مردم خواند:
بسم الله الرحمن الرحیم . اما بعد، خبر ناگوارى به ما رسیده است ؛ خبر شهادت مسلم و هانى و عبدالله بن یقطر. شیعیان ما را تنها گذاشته اند. هر كس دوست دارد بر گردد. بیعت خود را از او برداشتیم .
مردم متفرق شدند و از چپ و راست راه برگشت پیش گرفتند، فقط كسانى با او ماندند كه از مدینه همراه امام آمده بودند. از این رو چنین كرد كه فهمید گروهى از بادیه نشینان به امید مال و مقام در پى او راه افتاداند. خواست همراهان بدانند كه به استقبال چه شرایطى مى روند و مى دانست اگر وضعیت را به آنان اعلام كند، تنها كسانى همراهش مى آیند كه آماده ایثار و شهادتند. (1)
منبع :
1- تاریخ طبرى ، ج 3، ص 303.
--------------------------------------------
گروه حدیث پژوهشكده باقرالعلوم
ترجمه: جواد محدثى
