پرسش ششم: اگر حكمت الهى، اقتضا مى كند كه انبيا براى هدايت همه انسان ها مبعوث شوند، پس چرا همگى ايشان در يك منطقه خاص جغرافيايى (خاورميانه) فرستاده شده اند و ساير نقاط از اين نعمت، محروم مانده اند؟ مخصوصاً با توجه به اين كه در روزگارهاى پيشين، وسايل ارتباط و تبادل اطلاعات خيلى محدود بوده و انتقال اخبار از نقطه اى به نقطه ديگر به كندى، انجام مى گرفته است و شايد اقوام و مللى بوده اند كه اصلاً از دعوت انبيا اطلاعى پيدا نكرده اند؟
پاسخ: به طور كلى ظهور انبيا(عليهم السلام) اختصاص به منطقه خاصى نداشته و آيات كريمه قرآن، دلالت بر اين دارد كه هر قوم و امتى پيامبرى داشته اند. چنان كه مى فرمايد:
(وَ إِنْ مِنْ أُمَّة إِلاّ خَلا فِيها نَذِيرٌ )
«و هر امتى در گذشته بيم دهنده اى داشته است.»( )
و نيز مى فرمايد:
(وَ لَقَدْ بَعَثْنا فِي كُلِّ أُمَّة رَسُولاً أَنِ اعْبُدُوا اللّهَ وَ اجْتَنِبُوا الطّاغُوتَ )
«ما در هر امتى رسولى برانگيختيم كه: خداى يكتا را بپرستيد، و از طاغوت اجتناب كنيد». ( )
بر اساس آيات و روايات اسلامى، در ميان انبياى الهى، پيامبرانى كه حكومت جهانى و فراگير داشتند عبارتند از: حضرت سليمان بن داود(عليهما السلام) كه از جانب خداود حكيم حكومت فراگير و بى نظيرى به وى عطا شد و تمام اقصى نقاط عالم در زير سايه حكومت او قرار داشت;( ) همچنين حضرت ذى القرنين(عليه السلام) از غرب تا شرق جهان را درنورديد و رسالت الهى خويش را به انجام رسانيد.( ) كه اين خود شاهدى ديگر بر بهره مندى تمام جهانيان از نعمت هدايت انبيا مى باشد.
اگر در قرآن مجيد تنها نام عده معدودى از انبياى عظام(عليهم السلام)برده شده بدين معنى نيست كه تعداد ايشان به همين افراد منحصر بوده است، بلكه در خود قرآن تصريح شده به اين كه بسيارى از پيامبران بوده اند كه نامى از ايشان در اين كتاب شريف به ميان نيامده است. چنان كه در جايى مى فرمايد:
(وَ رُسُلاً لَمْ نَقْصُصْهُمْ عَلَيْكَ )
«و پيامبرانى كه سرگذشت آن ها را براى تو بيان نكرديم».( )
در جاى ديگر مى فرمايد:
(ما كُنّا مُعَذِّبِينَ حَتّى نَبْعَثَ رَسُولاً )
«و ما هرگز مجازات نخواهيم كرد مگر آن كه پيامبرى مبعوث كرده باشيم».( )
مسلماً خداوند تا مراحل هدايت كامل بشر را تمام نسازد و حجت را بر آنان تمام ننمايد آنان را مؤاخذه نخواهد نمود.
