یا حسین گفتیم و    می گوییم  باز         یا حسین بر ما   گشا اسرار و  راز
فاش گو ای نازدانه         کیستی          آدمی ، یا حور کاینسان     زیستی
عقل در تفسیر تو     وامانده است        حور در تمثیل    تو   جامانده است
عاشقان  درمانده      در  دلدادگی         عارفان    شرمنده       در افتادگی
یا حسین خورشید مغرور از فروغ        نزد خورشید    وجودت   کم فروغ
ماه در شب از جمالت       آب شد         انجم از    تابندگی       بی تاب شد
کربلا یت    ماه تابان      در فلک          مهبط و   ماوای   انسان   و ملک
کعبه کوی         تو شاه  سر فراز         دل رباید    در زمین و     در فراز
حاجیان کعبه ات        افرشته اند         جمله ازهر سن وجنس و رشته اند
حور دائم در   مسیر     کربلاست         زائر کوی تو         سلطان بلاست
انبیا پیوسته در           تعظیم تو         کودکان         مکتب       تعلیم تو  
انبیا و پرنیان و        جن و حور             جمله دائم در     طوافند    و عبور
فوج فوج از آسمان       تا کربلا          سبقتی    جانانه    دارند    از ولا 
شور و عشقت رهنمای   شور ها         شور در فریاد  هانِ        سور ها
چرخ گردون   گوئیا     در کربلا             کرد منزل     چند روزی    بی ریا
سور اسرافیل بود      آن حادثه         نسخه       جاوید    بود  آن کارثه
کربلا با نام تو      آوازه    یافت             رو به سوی عرشیان دروازه یافت
کربلا را شور   همواره   بپاست         زانکه مظلومیت    زهرا   بجاست
کربلا شهریست    بس نام  آشنا         در میان      عاشقان    و     انبیا
کربلا یک حادثه       تنها  نبود             راس نیزه مهر سان    سرها نبود
کربلا مستجمع        اضداد  بود          کین و مهر و  عاطفت  همزاد بود
یک طرف فریاد  مظلومیت    بپا             سوی   دیگر کینه      می برد قفا
یک طرف فریاد و آه   و  ناله ها            سوی دیگر     هل هل   و  طبالها
کربلا  تعلیم گاه         سرمدیست         کربلا معیار عشق    و    بندگیست
کربلا یک خط نور      از  آسمان         تا خیام زینب   و          مولایمان
هر که باشد راحل اندر  این مسیر        مبدایی جز ایندو خیمه     گو مگیر
کربلا میقات    هر دلداده    است         از زمین تا آسمان یک   جاده است
هر که جزاین راه پوید غافل است         ترک واجب کرده غرق   نافل است
کربلا شد ترجمان  عشق و شور         معنی         گل واژه        الله نور
کربلا یعنی   به        هنگام دعا         دستها باید       زتن گردد      جدا
کودکی   را   گاه گریه     بر پدر         بر نهند او را    به دامن   نقل سر
کربلا   یعنی    عطش ،  فریادها         یعنی   از دست     ستم    هیهاتها
کربلا یعنی    که اخلاص  و صفا         کربلا    یعنی که     ایثار و    وفا
کربلا یعنی    بلا     اندر     بلا          کربلا یعنی که   سر     از تن  جدا
وای آن قومی که غصب جاه کرد         بر  حسین و     آل سد     راه کرد
کربلا یعنی           که تل زینبی         اوج        مظلومیت         آل نبی
تل زینب جایگاه         عرشیان          ذروه ای    بی انتها      تا آسمان
لشگر شیطان همه  مبهوت ماند         زانهمه عزت چوزینب خطبه خواند
خطبتی با صولتی   همچون علی          شیر     یزدان بهر   امت   او ولی
صبر باید تا که زینب را شناخت          صد وفا باید چو   بو فاضل بتاخت
کربلا یعنی    به      هنگام نماز         سینه گردد تیر      دشمن   را نیاز
کربلا یعنی که     طفل  بی زبان         خشک گردد لب    دهد  با تیر جان
آه و واویلا از این   ظلم و ستم          الامان از این همه    حرمان و غم
کربلا منظومه ای رخشنده است         خور این منظومه بس بخشنده است
زینب و عباس    می بارند نور              گرچه در منظومه   اما همچو خور
پرتو افشانند  در عرش و زمین                   مظهر عشقند در    هر حال و حین
کربلا یک      حادثه  تنها نبود             جنگ هفتاد دو با        صدها نبود
کربلا آیینه بودست       و نماد             کربلا را خود        خدا بر پا  نهاد
مظهر ایمان به     دشت  کربلا             در تقابل بود       با قوم       دغا
گشت زان مظلوم وعطشان اوشهید         بود دشمن مر   ورا شمر   و یزید
کیست در نسبت  شود   همپای او         کیست در عزت شود     همتای او
آسمان از    شدت  غم     تار شد         جای باران ابر را خون  بار   شد
ما سوی در آسمان   و  در زمین         غم گرفتند از غبار ظلم و     کین
لب نبود عطشان    بسی در کربلا         آب هم بی تاب لب بود     از قضا 
لب نگو تفتیده   چون یک   بادیه          آب در دست عدو چون      هاویه
آب در سرداب     شد سیراب  شد         پای  تندیس وفا       سیماب  شد
گر علی مولای   مظلومان  به چاه         درد دل می گفت و   می آورد   آه
پور او عطشان ذبیح       چاه شد         هر دو مقتول     سبیل الله     شد
زاده زهرا و      پور  مرتضاست             نور چشم خیر امت    مصطفاست
سفره ها با نام وی   بگشوده شد         داغ ها با نام وی        افزوده شد
ساعتی در  تکیه  گاهش سوگوار         ساعتی دیگر به   خلق الله سوار
بس ریاها     با   عزایش شد روا         بس بناهای      ضرار       آمد بنا
پرچم یا للحسین       ازپشت در         شد معلق تا که       بنمایند   سر
مکر خلق الله      کردندی بسی          تا که بر بندند     کام    هر کسی
یا حسین بنما توآن دستان پست         بازگردان خدعه برخود آنچه هست

نوشتن دیدگاه