زيرا اعلميت، خود بزرگ‏ ترين برهان اولويت است؛ خصوصا كه توأم با ساير صفات كماليه گردد؛ چنان‏چه در آيه 35 سوره 10 (يونس) صريحا مى ‏فرمايد: «أَفَمَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لا يَهِدِّي إِلاّ أَنْ يُهْدى فَما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ».(1)
يعنى البته آن كسى كه عالم به طريق هدايت است، اولا مى‏ باشد كه مطاع مردم واقع شود، يا آن كسى كه جاهل به طريق هدايت است و ديگرى بايد او را هدايت و راه‏نمايى نمايد؟
و اين آيه شريفه خود دليل كافى است بر عدم‏ جواز تقديم مفضول بر فاضل كه قاعده عقلايى است در امر امامت و خلافت و رياست عامه و دينيه و دنيويه و جانشينى رسول خدا صلى ‏الله‏ عليه‏ و ‏آله؛ چنان‏ چه در آيه 9 سوره 39 (زمر) به طريق استفهام تقريرى و انكارى مى‏ فرمايد: «هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَ الَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ».(2)
*************************
1-آيا آن كسى كه خلق را به سوى حق رهبرى مى‏ كند سزاوارتر به پيروى است، يا آن كه هدايت نمى‏ كند مگر آن كه خود هدايت شود؟ پس شما چگونه حكم مى‏ كنيد!
2-آيا اهل علم و دانش مانند على عليه ‏السلام با مردم جاهل نادان يك‏سانند؟ (هرگز يك‏سان نيستند).