پيرمردى كهن سال به نام عيسى فرزند محمّد قرطى - كه در حدود نود سال عمر داشت، حكايت كند:
در سالى از سالها داخل زمين كشاورزى خود خربزه و خيار كشت كرده بودم؛ و كنار زمين چاهى به نام ((اُمّ عظام)) قرار داشت.
همين كه كشت جوانه زد و رشد كرد، ناگهان ملخهاى بسيارى هجوم آوردند و تمامى زراعت نابود كردند، كه بيش از صد و بيست دينار بر من خسات وارد شد، بسيار ناراحت و افسرده خاطر گشتم.
روزى گوشه اى در همان زمين كشاورزى نشسته بودم، ناگهان چشمم افتاد به جمال نورانى و مبارك حضرت موسى بن جعفر عليهما السلام، به احترام آن حضرت از بر خاستم.
حضرت بر من سبقت گرفت و سلام كرد و سپس فرمود: حالت چطور است؟ و در چه وضعيّتى هستى؟
عرض كردم: ملخها حمله كردند و تمامى زراعت و سرمايه مرا نابود ساختند.
فرمود: چه مقدار خسارت وارد شده است؟
گفتم: صد و بيست دينار، غير از آنچه زحمت كشيده ام.
فرمود: اگر يك صد و پنجاه دينار به تو داده شود، قانع هستى؟
عرض كردم: دعا فرمائيد تا خداوند بركت عنايت نمايد.
پس از آن، امام موسى كاظم عليه السلام دعائى را زمزمه نمود و آنگاه حركت كرد و رفت.
وقتى امام موسى كاظم عليه السلام خداحافظى كرد و رفت، من مشغول كشاورزى و آبيارى زمين شدم؛ و بيش از آنچه اميدوار بودم، خداوند متعال به بركت دعاى حضرت، عطا نمود، كه بيش از دههزار دينار به دست آوردم.(1)
---------------------------------------
1-كشف الغمّة: ج 3، ص 10، بحارالا نوار: ج 48، ص 29، ح 1.
------------------------------
مؤلف: عبد الله صالحى