شناخت ويژه‏ى آن گرامى از خداوند و انس روحى وى با پروردگار بزرگ و نورانيت ذاتى وى كه ويژه‏ى امامان پاك است، همه او را به عبادتى گرم و راز و نيازى عاشقانه با خدا سوق مى‏داد. وى عبادت را همان سان كه خداوند در قرآن به عنوان غايت آفرينش شناسانده است، مى‏دانست و به هنگام فراغت از كارهاى اجتماعى، هيچ كارى را همسنگ آن قرار نمى‏داد. هنگامى كه به دستور هارون به زندان افتاد، چنين فرمود:
اللهم انى طالما كنت اسالك ان تفرغنى لعبادتك و قد استجبت منى فلك الحمد على ذلك.(1)
خداوندگارا، چه بسيار مدت مى‏بود كه از تو مى‏خواستم مرا براى عبادت خويش، فراغت دهى، اينك دعايم را به اجابت رساندى، پس تو را بر اين سپاس مى‏گويم.
اين جمله، شدت اشتغال به كارهاى اجتماعى آن بزرگوار را در ايامى كه به زندان نيفتاده بودند، نيز مى‏رساند.هنگامى كه آن امام در زندان ربيع بود، هارون گاهى روى بامى كه مشرف به زندان امام بود، مى‏رفت و به داخل زندان نگاه مى‏كرد.هر بار مى‏ديد كه چيزى چون لباسى در گوشه‏ى زندان افكنده‏اند، و از جاى نمى‏جنبد.يكبار پرسيد، آن لباس از آن كيست؟ ربيع گفت: لباس نيست، موسى بن جعفر است كه اغلب در حالت‏سجود و عبادت پروردگار زمين را بوسه مى‏زند.
هارون گفت‏براستى كه او از عباد بنى هاشم است.
ربيع پرسيد: پس چرا دستور مى‏دهى كه در زندان بر او بسيار سخت‏بگيرند.
گفت:هيهات، چاره‏يى جز اين نيست!! (2) يكبار، هارون كنيزى ماه چهره را به عنوان خدمتكارى آن گرامى فرستاد و در باطن بدين قصد كه اگر امام بدو تمايلى نشان دادند، از اينطريق دست‏به تبليغاتى عليه آن گرامى بزند.امام به آورنده‏ى دخترك گفت‏شما به اين هديه‏ها دلبسته‏ايد و بدان‏ها مى‏نازيد، من به اين هديه و امثال آن نيازى ندارم.هارون خشمگين شد و دستور داد كه كنيز را به زندان ببر و به امام بگو، ما تو را با رضايت‏خود تو به زندان نيفكنده‏ايم. (يعنى ماندن اين كنيز هم بستگى به رضايت تو ندارد).
چيزى نگذشت كه جاسوسان هارون كه مامور گزارش‏ارتباطات كنيز با امام بودند به هارون خبر بردند كه كنيزك، بيشتر اوقات در حال سجده است. هارون گفت‏به خدا سوگند، موسى بن جعفر او را افسون كرده است...
كنيز را خواست و از او باز خواست كرد اما كنيزك جز نكويى از امام نگفت.هارون به مامور خود دستور داد كه كنيز را نزد خويش نگهدارد و با كسى چيزى از اين ماجرا نگويد.كنيزك پيوسته در عبادت بود تا چند روز پيش از وفات امام از دنيا رفت.(3)
آن گرامى اين دعا را بسيار مى‏خواند:
اللهم انى اسالك الراحة عند الموت و العفو عند الحساب
خداوندگارا، از تو آسايش هنگام مرگ و گذشت و بخشايش هنگام حساب را مى‏طلبم.(4)
قرآن را بسيار خوش مى‏خواند، چندان كه هر كس صداى او را مى‏شنيد، مى‏گريست مردم مدينه به وى‏ «زين المتهجدين‏» يعنى آذين شب زنده‏داران لقب داده بودند.(5)
---------------------------------------
1-حياة الامام ج 1 ص 140- ارشاد مفيد ص 281 با كمى تفاوت
2-حياة الامام موسى بن جعفر ج 1- ص 140- ارشاد مفيد ص 281 با اندك تفاوت
3-مناقب ابن شهر آشوب چاپ قم ج 4 ص 297 نقل به اختصار
4-ارشاد مفيد ص 277
5-ارشاد مفيد ص 279

نوشتن دیدگاه