عشاق چون به درگه معشوق رو کنند

اول قدم ز جان و سرخویش بگذرند

از تیغ دوست بر تنشان زخمی اررسد

هر تیر آبدار که آید زشست دوست

قربان عاشقی که شهیدان کوی عشق

عباس نامدار که شاهان روزگار

میراب آب بود لب تشنه جان سپرد

بی دست رفت داد خدا دست خود به وی

گر دست او نه دست خدائیست پس چرا

درگاه او چو قبله ارباب حاجت است

----------------------
شعری از جوهری