شعر: ثـنــای عــبـاس

(زمان خواندن: 1 دقیقه)

هـمـتـي خواهم از خدا،‌ عباس

تـا بـگـويـم تــرا ثـنــا عــبـاس

پـيــرو مـكـتـب عـــلــي ولـــي

مـظـهـر غـيـرت وحـيـا، عباس

درس مـردانــگــي بـعـالـــم داد

مـيـر اردوي كــربـلا، عـبـاس

مـادر روزگــار گـشـتـه عـقـيـم

كـاورد در جـهـان تـرا،‌ عباس

در حـمـايـت ز ديـن حـق كردي

ديـن خود را بدين ادا، عباس

عـبـد صـالـح تـوئي و بو فاضل

مـظهر جودي و سخا،‌ عباس

چـشـم گـيتي نديده چون تو دلير

خـلـف پـاك مـرتـضي، عباس

از رشـادت فـكـنـده در صـفـيـن

لـرزه بـر جـان اشقيا، عباس

چه بخوانم ترا كه خود خواندي

خـادم سـبـط مـصـطـفا،‌ عباس

از ارادت سـتـاده هـمـچـو غلام

در بــر شـاه كـربــلا، عــبـاس

دردمـنـدنـد عــــــالـمـي و بـــود

چــاره بـر درد بـي دوا، عباس

تـا جـهـان هست جاوادان مانـد

نـام سـردار كــربـــلا، عـباس

امـتـحـان داد در فــــداكــــــاري

پـســر شـاه لافـتــي، عــبــاس

تـشـنـه جـان داد بـر لــب دريــا

عقل مات است از تو يا عباس

آب را ديـــدي و نــنــوشـيــــدي

تشنه كردي تو آب را،‌ عباس

ايكـه بـوسـيده چار حـجـت حق

دسـتـهـاي تـو از وفـا، عـباس

دســت مـا گــيـر از ره يــــاري

گـره از كـار مـا گـشـا عـباس

رو« حيـاتــي » بـگير دامن او

تـا كـنــد حاجـتت روا،‌ عـباس

-----------------------
شعری از حيـاتــي