آقايمان كه برسد...

مولاى من! براى آمدنت تنها دو پلكْ، پنجره داريم كه هر روز آن را به يادت مى‏ گشاييم؛ پنجره‏ هايى رو به حجم كبود اخبار هولناك تجاوز و اسارت؛ اخبار نشخوار كردن هنده اى جگرخوار كه دست‏ هاى يكديگر را براى جنايت مى‏ فشارند و براى بى‏ پناهى زنان و كودكان مسلمان، دوره ‏هاى شكنجه مى ‏بينند.
آقاى من! آنها كه گنبد سامرا را قطعه قطعه كردند، خواستند بى‏ كسى ما را در دورى از تو به رخمان بكشند؛ امشب، كودكانه و بغض ‏آلودتر از هميشه، تنها زمزمه مى‏كنيم: بگذار آقايمان برسد، خواهيم گفت!

وعده صادق خداوند
جمعه ‏هاى سوت و كور، در عبورند و زمزمه‏ هاى دعا، گلابدان دهانت را مى‏طلبد تا بزم ما را به حضور خويش معطر كنى.
جان ما، جام لبالب از نياز توست؛ آنجا كه سياست‏هاى تفرقه، ميل جدايى عاشقانت را در سر دارد.
ظالمان، آنجا كه از تنيدن پيله بر گردمان مأيوس مى‏شوند، به فكر حيله مى‏افتند تا رخنه در درد مشترك ما كنند؛ اما معجزه عشق تو، تسبيح وجودمان را دانه‏ دانه به هم متصل كرده است تا از اين جمعه به جمعه‏ اى ديگر، آن‏قدر بچرخيم تا به اجابت ديدارت نايل شويم. تو وعده صادق خدا در زمينى، يا اباصالح!
تو هستى؛ من نيستم!
محمدعلى كعبى
نگرانم و اين نگرانى، تا مغزِ استخوانِ وجدانم پيش‏رفته است.
از شعار خسته ‏ام و از دلگويه‏ هاىِ مكررى كه گفته ‏ام؛ از دلگويه ‏هاىِ مكررى كه شنيده ‏ام.
من حس مى‏كنم غفلت، جهل و فراموشى، چون ميله‏ هاىِ قفس، مرا در محاصره دوران غيبت، اسير كرده ‏اند.
تو آسمان منى؛ اما من به جرم خود از تو محرومم. آرى، تو نيستى كه مرا فراموش كرده ‏اى؛ منم كه سر در برف دارم و مى‏ پندارم غفلتم را نمى ‏بينى. منم كه سال‏هاست به دستِ خود، به فراموشى سپرده شده ‏ام و در باتلاقِ جنگ و نفرت و فقر و محنت دست و پا مى‏زنم!
آرى؛ انسانِ بى تو، انسانِ شكست‏ هاىِ تلخ است؛ انسانِ اعتراف‏ هاىِ دير و توبه‏ هاىِ ناگزير؛ انسانِ يتيم...
پس كى مى‏ خواهم آماده آمدنش شوم؟
سال‏هاست گمشده ‏اى دارم. بايد فريادهايم را عوض كنم! بايد فانوس بردارم و به عمقِ جنگلِ درونم قدم بگذارم! بايد به دنبالِ خودم بگردم؛ به دنبالِ اقرار به تنهايى‏ ام، به دنبالِ انسانى كه لياقتِ با تو زيستن داشته باشد.

در راهِ رسيدن به تو گيرم كه بميرم***اصلاً به تو افتاد مسيرم كه بميرم
يك قطره آبم كه در انديشه دريا***افتادم و بايد بپذيرم كه بميرم

اين‏بار به انتظار جمعه نيستم
اين‏بار بلند مى‏شوم براىِ رسيدن به جمعه‏ هاىِ اميد، جمعه‏ هاىِ انتظارهاىِ شايسته.
بى‏تابِ شنبه‏ام كه شروعِ مصممى را در پيش بگيرم.
مى‏روم، به بيرون از شهرِ هياهوىِ شعارى و تكرارى.
سمتِ آينه مى‏ ايستم و از لباس‏هاىِ مندرسِ روحم، از دست‏ هاىِ غل و زنجير شده به گناهم و از چشم‏هاىِ كم‏ سويم و از هيئت شكسته و ابر گرفته ‏ام مى‏پرسم:
پس كى مى‏ خواهى آماده آمدنش بشوى؟
نامه‏ هاىِ سرگردان
بيهوده نامه مى‏ نويسيم و به دستِ آب و باد مى‏ سپاريم.
بى‏آنكه جواب بخواهيم... بى‏ آنكه نامه‏ اى از آن‏كه برايش مى‏ نويسيم، خوانده باشيم و در دفتر باورمان گنجانده باشيم.
بايد نامه ‏هايم را هم پاره كنم و مدادِ خودسرم را بشكنم! بايد شروع كنم كه نامه ‏اى از او بخوانم و عاشقانه مرور كنم تا شايد روزى نامه ‏اى در جواب بنويسم. اما چه بنويسم در پاسخ امام‏ زمانم كه مى‏فرمايد: «وَ لَوْ أَنَّ أشْياعَنا وَفِّقهُمُ اللّه لِطاعَتِهِ، عَلى اِجْتماعٍ مِنَ القُلُوبِ فى الوَفاءِ بالْعَهْدِ عَلَيْهِمْ لَمّا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ اليُمْنُ بِلِقائِنا...».
نگرانم...
نگرانِ اينكه دوباره فراموش كنم. اما آيا هيچ عاشقى را ديده‏ايد كه نامه معشوق را فراموش كند؟ و حتى نامه‏ اى بنويسد كه هيچ ارتباطى به نامه او نداشته باشد.
پس چگونه است كه نامه ‏هاىِ ما نامه‏ هاىِ خودسرند، نامه‏ هاى خنثى، نامه‏ هاىِ فراموش‏ شده، نامه‏ هايى كه جز حرف‏هاىِ تكرارى، چيزى براى گفتن ندارند،
نامه‏ هاىِ سرگردان...
روز آمدن تو
محبوبه زارع
باز هم نگاه بالغ جمعه بر پنجره‏ هاى انتظار شكوفا شده و باز هم عطر روحانى اميد، جان زمين را به تداوم واداشته است. جمعه، جمع تمامى شور و التهاب‏ هاست و روز تلفيق عشق و تعقّل؛ روز يگانگى خوف و رجا، و اينها همه يعنى روز آمدن تو.
بر پرگار انتظار
در دايره زمان، بر پرگار انتظار تو، حول درون خويش در گردشيم و بر مدار استغاثه تو در دَوَران!
اى مفهوم ازلى نجات! دل‏هاى بى‏ شكيب سرگردان در بسيطِ اشتياقت را درياب! درياب اين خستگان فراموش‏كار را! درياب اين ره‏ گم ‏كردگان بى‏ سايبان را!
اين فاصله ‏ها، از ماست
مى‏دانيم كه دليل اين فاصله ‏هاى تودرتو، چيزى جز غفلت ما نيست. ماييم پديدآورندگان جدايى و رقم زنندگان غيبت تو در تقدير تاريخ. ماييم همان‏ها كه خود را از شكوه بالغ تو محروم داشته‏ايم و در اين محروميت، تو را صدا مى‏زنيم؛ زيرا غير از كرامت تو، راهى براى رهايى از اين آسيمگى‏ ها وجود نخواهد داشت.
يا صاحب الزمان!
مپسند ما را چنين درمانده در مانداب تغافل! روا مدار نام تو بر زبانمان باشد و راهى به بلنداى مفاهيم مشرقى‏ات نبرده باشيم! اى صاحب زمان‏ها! اى صاحب دقايق انسان! اى منجىِ ثانيه‏ هاى عالم! ما را از شر خودمان نجات‏بخش و دست هدايتت را بر سر ما يتيمان نسيان‏زده سايبان كن!
پايان سياه‏ بختى ‏هاى زمان
جمعه آمدن تو، پايان سياه ‏بختى‏ هاى زمان است و آغاز تلألوى عدالت. تو، رساترين تفسير عدالتى و شيواترين ترجمه حقانيت. ما را براى درك عدالت خود مهيا كن و با گوشه چشمى از مصدر عنايت خويش، روشناى بالغ هدايت را بر ما نازل فرما!
از تو كه مى‏ گويم...
معصومه داوود آبادى
نيستى؛ بادها حنجره نيزار را به بازى گرفته‏ اند.
زمين، حوالى هيچ را مى‏گردد و سكوت است كه بر درها مى‏كوبد. من از رودخانه‏هاى گل‏آلود اين روزها مى‏ آيم و نفس‏هاى بهارى تو را به يارى مى ‏طلبم. با من بگو، كجاى جهان را به جست‏وجويت بگردم؟ كدام كوچه را به استقبالت بدوم؟ بر صندلى‏ هاى كدام ايستگاه به انتظارت بنشينم؟ از تو مى‏گويم و واژه ‏هايم از خاك برمى ‏خيزند. از تو مى‏گويم و آفتاب، قامت سپيدارها را به بلندا مى‏خواند.
تو مى ‏آيى
مى‏آيى و آسمان، دمادم خورشيد مى‏زايد. اى اتفاق بى ‏ترديد! بر دروازه‏ هاى زمين ايستاده ‏ايم؛ در انتظار روز بزرگ آمدنت. ما كه زندانى حصارهاى بى‏شماريم، به دريچه‏ هاى ظهورت فكر مى‏كنيم. من به چشم‏ه اى فقيرى مى ‏انديشم كه چشم‏انداز آبى آسمانت را مى‏ جويند.
بوى ندبه‏ هاى اشك
محمدكاظم بدرالدين
بى‏تو، داغ خنده بر دلِ جمعه‏ ها مانده است و دشت پهناور انتظار، بى ‏جرعه ‏هاى زيبايى ظهورت، بوى خزان‏زدگى مى‏دهد. بى ‏تو، دنيا درد كمى نيست.
چه بايد كرد كه ندبه‏ ها در بند غيبت مانده‏ اند و جز اشك، تكليف ديگرى ندارند؟ بى‏تو، شعر فراق، دل‏هاى ما را پر كرده است و غيبتت، از جمعه‏ هاى بى‏تاب، شاعرى دل‏سوخته ساخته است. باز هم بوى ندبه‏ هاى اشك.
دست‏بوسىِ ساعات ظهور
تنها آرزوى جمعه ‏ها، دست ‏بوسىِ ساعات ظهور است. هيچ گلى به اندازه زيبايى وقت ظهور قشنگ نيست. اصلاً بهشت، بودن در بُستانى از عشق است، با جذبه ‏هاى نگاهت.
آغوشى پر از ياد موعود
خوشا آن جمعه‏اى كه سر تا پايش از ياد عشق بهره برده باشد؛ چون چنين شد، روزهاى ديگر هفته هم به سوى خوش‏ترين مستانگى‏ ها كشيده مى‏شوند.
بياييم فاصله خويش را با آن جمعه ‏اى كه بايد داشته باشيم، به صفر برسانيم! بياييم در هاله ‏اى از اشك، ياد موعود را در آغوش بكشيم! «شايد اين جمعه بيايد شايد».
در انتظار طلوعت
سودابه مهيجى

از بس كه مرثيّه خوانديم در انتظار طلوعت***آوازها جان سپردند، در رهگذار طلوعت
لبخندها كوچ كردند از بس تو را گريه كرديم ***از بس كه يك عمر مانديم در گير و دار طلوعت
روشن‏ترين واژه‏ها را در انتظارت سروديم ***شايد سروشى بيايد از نوبهار طلوعت
اما بهارى نيامد، حتى غبارى نيامد***زرد و خزان‏وار مانديم بى‏برگ و بار طلوعت
گفتيم: «امروز اگر نه، فردا كه حتما مى‏آيى!»***تا بيش از اينها نمانيم ما سوگوار طلوعت...
اما صد امروز و فردا رفتند و باز آمدند و ***ما همچنان سر به زانو... وَ اشكبار طلوعت...
بر رهگذار زمانه در بستر سرد تقدير ***ما سرنوشتى نداريم جز انتظار طلوعت...
بيا تا اومدنش پاييز و دس به سر كنيم

سودابه مهيجى

بذار از پاييزِ بى‏اصل و نسب هيچى نگم***از سكوت سر به مُهرِ روز و شب هيچى نگم
بذار تا نگم كه پاييز، يه طلسم قُلدُره***نگم از باداى كولى‏ش، دل بى‏كسم پُره
پاييزاى خط خطى عمر منو به باد ميدن***به در و ديوارِ خونه غم و غصه ياد ميدن
برگاى بى‏زبونو تو كوچه‏ها سر مى‏بُرن***از رگِ درختاى بى‏سرنوشت خون مى‏خورن
بيا اصلاً به خزون حتى نگاهم نكنيم ***خم نشيم، بُق نكنيم، هوس آهم نكنيم
بشينيم و پشت كنيم به كوچه‏هاى پاييزى***نكنه از دورى بهار يه وقت اشك بريزى
اون بهارى كه منِ عاشق خسته مى‏دونم ***خودشم به انتظار ما نشسته، مى‏دونم
دلش از گريه روز و شبىِ ما مى‏گيره***ميادش گريه نكن كه دل دنيا مى‏گيره
بيا تا اومدنش پاييز و دس به سر كنيم***اسمشو داد بزنيم دنيا رو باخبر كنيم...

يا تو!
مهدى خليليان

خدا كند كه بميرم به پاى تو، با تو! ***خدا كند كه نمانى رها و تنها، تو!
تمامِ عمر شكستم شبيه مجنون، من***تمامِ عمر نشستى، شبيه ليلا، تو
هميشه پشت و پناهم تويىّ و پنجره ‏اى، ***كه داد مى‏زند هر صبح، با دلم: «يا تو»!
نيامدى و دلم مثل يك شقايق سوخت***ولى كنارِ تو نيلوفرم، و دريا، تو
غزل سروده ‏ام و مانده روىِ دستانم!***غزل سروده ‏ام و خوانده ‏ام، و حالا تو...
فقط نگاهِ خودت را، نكُن دريغ از من***تمامِ من، همه چشم و، همه تماشا تو
بيا كه طى بشود جاده‏هاى تنهايى ***چه‏قدْر فاصله مانده است بينِ من تا تو؟!

نوشتن دیدگاه