[فقط يك بار در قرآن به كار رفته است: مطففين، 21].
جواليقى نوشته است: [نوعى] عطر: فارسى معرب است. (المعرب، ص 325). ادى شير به اين كلمه نپرداخته است. امام شوشترى آن را معرب مشك فارسى مى داند (فرهنگ واژه هاى فارسى در عربى، ص 639). آرتـور جـفـرى مـى نويسد: [اين] واژه در ميان اعراب در پيش از اسلام، كاربردى وسيع داشته است، و دانشمندان عموما مى دانسته اند كه واژه اى است قرضى از زبان فارسى. گمان مى رود كه واژه مشك پهلوى نهايتا از وازه سانسكريت آمده باشد. [امـا از صـورت فـارسـى اسـت كه به ارمنى، يونانى، آرامى، سريانى و حبشى رفته است] بيشتر احتمال دارد كه مستقيما از فارسى ميانه به عربى رفته باشد... (واژه هاى دخيل، ص 380 ـ 381).
----------------------------
بهاء الدين خرمشاهى