١ـ شهادت جانسوز پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد (صلی الله علیه و آله)
٢ـ شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

1ـ شهادت جانسوز پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد (صلی الله علیه و آله)
در روز بیست و هشتم صفر سال 11 هـ .ق. رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) در مدینه منوره در 63 سالگی به شهادت رسیدند و مسـلمانان را در غـم و ماتمی بزرگ فرو بردند.
درباره‌ شهادت حضرت ختمی مرتبت علاوه بر حدیث معروف امام رضا(علیه السلام) « ما منّا الا مسموم أو مقتول» روایات ویژه‌ای نیز وارد شده كه در این جا به آن ها اشاره می شود: «حفصه شنید كه بعد از پیامبر اكرم (صلی الله علیه و آله) ابی بكر و عمر خلافت را غصب خواهند كرد. این ‌خبر را به عایشه گفت و عایشه به ابی بكر و عمر خبر داد؛ آن‌ دو به دختران خود دستور دادند تا هر چه زودتر كاری کنند كه خلافت به آنها برسد؛‌ سپس توطئه کردند و تصمیم گرفتند تا پیامبر(صلی الله علیه و آله) را مسموم نمایند و آن دو زن پیغمبر (صلی الله علیه و آله) را مسموم و شهید كردند».
رسول خدا از فعالیت‌هایی كه برای قبضه كردن خلافت انجام می‌گرفت، ‌آگاه بودند‍‍؛ از این رو برای پیشگیری از انحراف تصمیم گرفتند سندی مكتوب را برای جانشینی خود به یادگار گذارند تا دیگر هیچ گونه بهانه‌ای وجود نداشته باشد و برای آخرین بار تكلیف امت خود را مشخص كنند.
آخرین فرستاده خداوند در‌ آخرین لحظات عمر پر بركت خود، قلم و كاغذ طلب كردند. عمر فریاد زد و ننگ‌آورترین و پست‌ترین كلمه‌ای كه می‌توانست بگوید، بر زبانش جاری و بشری را از مسیر هدایت خویش منحرف كرد: «دعوه انّ ا لرّجل لیهجر، حسبنا كتاب الله ؛ رهایش كنید! همانا این مرد هذیان می‌گوید!‌ كتاب خدا ما را بس است».
در آن جمع كنار بستر پیامبر ـ كه به اصطلاح به عیادت آمده بودند ـ عده ای به حمایت عمر برخاسته، گفتند: « عمر راست می‌گوید!» عده‌ای دیگر با آن‌ها مخالفت كردند. نزاع بالا گرفت و پیامبر(صلی الله علیه و آله) به آن بی شرمان فرمودند: « از نزد من خارج شوید كه نزاع و درگیری نزد من سزاوار نیست!»
آیا این بود مراعات مقام كسی كه قرآن درباره اش می گوید: وَمَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَى إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى؛ (پیامبر) هرگز به هوای نفس خود سخن نمی‌گوید. سخن او چیزی جز وحی خدا نیست» .
پس از شهادت رسول خدا در حالی كه امیرمؤمنان(علیه السلام) به تدفین پیامبر مشغول بودند، عده‌ای از سران و سیاستمداران مهاجر و انصار در سقیفه ‌بنی ساعده گردهم آمده، به مجادله و منازعه پرداختند تا جانشین پیامبر را تعیین كنند. در این معركه عمر با زور و قلدری برای ابی بكر بیعت گرفت و منازعه را به نفع خودشان به پایان رساند .
بدن مطهرحضرت (صلی الله علیه و آله) که عمری در راه اعتلای كلمه توحید تلاش و پیكار و در برابر انواع دشمنی‌ها و دسیسه‌های مشركان ایستادگی كرد به خاک سپرده شد و نزد پروردگار خویش آرام گرفت. اما حوادث پس از رحلت ایشان و بی‌حرمتی به بیت وحی و به شهادت رساندن تنها دخترشان، ‌غصب خلافت و شکافتن فرق نازنین مولای متقیان علی(علیه السلام) و... گویی، آرامش را حتی در آن عالم از حضرت رسول(صلی الله علیه و اله) سلب كرد.
زبانه آتش هولناكی كه در كنار بستر پیامبر افروخته شد، در خانه اهلبیت پیامبر(علیهم السلام) را سوزاند و باعث شد تا پهلوی سرور زنان عالم و تنها دختر او مجروح شود و فرزندی كه در جنین داشت به شهادت رسد. آتش جنگ نهروان از همان آتش سقیفه نشأت گرفت و بر امیرمؤمنان(علیه السلام) تحمیل شد و در نهایت فرق همایونی حضرتش را در محراب نماز غرق در خون كرد. گمراهی امت اسلامی از كنار بستر بیماری به اوج خود رسید و همان جهل و عناد باعث شد تا فرزند نازنین او، حسن بن علی(علیه السلام) مظلومانه به شهادت رسد. زبانه‌های همان آتش در روز عاشورا بر خیمه‌های حسینی افتاد واهل بیتش را آواره بیابانها کرد. این بلای هولناك امامان شیعه(علیهم السلام) را یكی پس از دیگری به شهادت رساند.
و اگر ما از درك و حضور امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) محروم هستیم، همه از كجراهی و انحرافی است كه پس از شهادت رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) در مسیر بشریت قرار گرفت.
گدازه‌های آتش سقیفه‌، وهابیت را به وجود آورد كه امروز پیروان مذهب تشیع را واجب القتل و زیارت را شرک می دانند شیعیان را از زیارت قبور امامان(علیهما السلام) خود محروم می‌كند و تخریب مزار امامان را لازم و واجب می‌داند.
سقیفه نشینان و در رأس آنها عمر و ابابكر، مانع هدایت جامعه بشری به سوی كمال شدند و امروز تمامی ظلم‌هایی كه بر بشر می‌رود و تمام كجروی‌ها بر گردن آنان است ؛ باشد تا روز واپسین و حسابرسی اعمال كه هركس به سزای اعمال خویش خواهد رسید!

2ـ شهادت امام حسن مجتبی (علیه السلام)
در چنین روزی و در سال 50 هـ .ق. معاویه كه وجود امام حسن(علیه السلام) را برای امیال خود، از جمله بیعت گرفتن با یزید مانع می‌دید، ‌با همدستی جعده، دختر اشعث كه از سران خوارج بود، امام را مسـموم نمـود و در 47 سالگی به شهادت رساند.

نوشتن دیدگاه