حمیده رضایی
آمده‏ای تا قانون شناور آب را با اولین گریه‏هایت، از اقیانوس‏های کوچک چشمانت معنا کنی.
آمده‏ای تا جریان خروشان عاشورا را از پشت پلک‏های نازکت ببینی و کوچک‏ترین سرباز پدر شوی.
آمده‏ای تا نجوای گداخته تیر، گلوی کوچکت را خاموش کند.
آمده‏ای تا گهواره‏ات چراغی شود در آسمان‏ها، در دست‏های پیوسته ملائک.
آمده‏ای تا بشورانی خاک را، این گداخته در دسیسه را.
میلادت در کائنات ولوله انداخته است.
دلت بزرگ می‏تپد، کوچک‏ترین شهید دشت‏های گداخته کربلا!
آمده‏ای و چشم به جهان پیرامونت گشوده‏ای؛ جهانی که حتی به کودکی‏ات رحم نمی‏کند؛ جهانی که تو را چون گلی کوچک، در دست‏های پدر پر پر می‏کند؛ جهانی که آکنده از عطر تو می‏شود و ناسپاس، خنده‏های کودکانه‏ات را خاموش می‏کند.
آمده‏ای و حجم نگاهت، رؤیای دور آب را موج می‏زند.
آمده‏ای و دشتستان‏های دامان رباب، بوی بهار گرفته است.
آمده‏ای و خنده‏های آسمانی پدرت، همواره با غمی سنگین، تو را به حیرت وا می‏دارد.
آمده‏ای و چون کبوتری کوچک، چه زود به پرواز می‏اندیشی!
آمده‏ای تا رنج‏های تاریخ، از گلوی تشنه و پاره‏پاره‏ات آغاز شود.
آمده‏ای تا ملائک، همچنان که شاد از آمدنت می‏شوند، اندوهی سرشار بر شانه‏هایشان سنگینی کند.
آمده‏ای و لبخندهایت بوی گل‏های کوچک یاس می‏دهد.
لبخند می‏زنی و همه کائنات را به تکان وا می‏داری.
آمده‏ای تا هوای تاریخ، همیشه از بوی خوش خاطره‏ات معطر باشد.
-------------------------------------------------
منبع: اشارات، مرداد 1385، شماره 87 .

نوشتن دیدگاه