١ـ میلاد مسعود خاتم الانبیاء حضرت محمد بن عبد الله (صلی الله علیه و آله و سلم)
٢ـ ولادت با سعادت، امام جعفر صادق (علیه السلام) رئیس مذهب شیعه
1ـ میلاد مسعود خاتم الانبیاء حضرت محمد بن عبدالله (صلی الله علیه و آله و سلم)
در سحرگاه روز جمعه هفدهم ربیع الاول سال عام الفیل خورشید تابناك رسالت از اُفق مکه طلوع كرد و با درخشش خود كائنات را جلوه‌ای دیگر بخشید.
آری ! خاتم رسولان آمد تا بشر را از اسارت نادانی و كفر برهاند و آنها را به سرچشمه‌های نور و سعادت رهنمون سازد؛ آن رسالتی را كه انبیا هزاران سال با تحمل سخت‌ترین شكنجه ها بر دوش كشیدند، به نقطه كمال و اوج خود برساند.
نام گرامی آن حضرت را محمد و كنیه اش را ابوالقاسم نهادند. پدر گرامیشان حضرت عبدالله و مادر بزرگوارشان حضرت آمنه بنت‌وهب بود .
ـ وقایع پیش از ولادت
در شب میلاد مسعود آن اسوه پاكی‌ها و فضیلت‌ها، حوادث عجیبی در جهان رخ داد كه در این جا به ذكر چند حادثه اكتفا می‌كنیم:
1. آتشكده فارس كه هزار سال خاموش نشده بود در آن شب خاموش شد.
2. دریاچه ساوه كه آن را می پرستیدند، یكباره خشك و به نمكزار تبدیل شد.
3. همه بتها در خانه كعبه فرو ریخت و این ندا از آسمان شنیده شد: جَاءَ الحَقَّ وَ زَهَقَ الباطِل، إِنَّ الباطِلَ كانَ زَهُوقا4. ایوان عظیم كاخ مدائن (كاخ پادشاه ایران) به لرزه درآمد و چهارده کنگره از آن فرو ریخت.
5. آب رود سماوه (رودی بین كوفه و شام) زیاد شد و به جریان افتاد.
امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «ابلیس (پدر شیطان‌ها) در آسمانهای هفتگانه، رفت و آمد می‌كرد؛ هنگامی كه عیسی (علیه السلام) متولد شد، از پرواز به سه آسمان ممنوع گردید ولی هنگامی كه پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) متولّد شد، از پرواز به سوی همه آسمانهای هفتگانه ممنوع شد، و شیطانهایی كه به سوی آسمان می‌رفتند با تیرهای شهاب آسمانی رانده می‌شدند».
ـ معجزات پیامبر اكرم (صلی الله علیه و آله و سلم)
كتاب آسمانی قرآن مجید، معجزه جاودان پیامبرگرامی اسلام (صلی الله علیه و آله وسلم) به شمار می‌رود اما گذشته از آن معجزات فراوانی از آن حضرت مشاهده شد كه در اینجا به برخی از آنها اشاره می‌كنیم:
1. سخن گفتن آن حضرت با حیوانات؛
2. مستجاب شدن دعای آن حضرت در زنده شدن مردگان و بینا كردن كوران و شفایافتن بیماران؛
3. آگاهی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به زبانهای مختلف و سخن گفتن به همه آنها؛
4. تسبیح گفتن سنگریزه‌ها در دست مبارك آن حضرت به طوریكه مردم آن را می‌شنیدند؛
5. وجود مقدس پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در آفتاب سایه نداشتند؛
6. دست مبارك آن حضرت به هر طعامی كه می‌رسید با بركت می‌شد و از طعام اندك، جمع كثیری را سیر می‌كرد؛
7. رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) هرگاه آب دهان مبارك را به چاهی می‌افكندند، آن چاه بركت پیدا می‌كرد و پر از آب می‌شد؛
8 . رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) هر گاه بر زمین نرم راه می‌رفتند، جای پایشان نمی‌ماند و هنگامی كه بر سنگ سخت راه می‌رفتند اثر پای مباركشان می‌ماند.
2 ـ ولادت با سعادت، امام جعفر صادق (علیه السلام) ، رییس مذهب شیعه
در روز دوشنبه هفدهم ربیع الاول سال 83 هـ .ق امام جعفر صادق (علیه السلام) در مدینه چشم به جهان گشودند و هستی را با نور جمالشان، صفا و طراوت بخشیدند. پدر بزرگوارشان امام محمد باقر(علیه السلام) و مادر گرامیشان اُمّ فَروَه از زنان پرهیزگار، با ایمان و نیكوكار بودند. اسم مبارك آن امام، جعفر بود و كنیه شریفشان ابوعبد الله و القاب آن حضرت، صابر، فاضل، طاهر و صادق بود كه مشهورترینشان همان صادق است.
در شمایل آن حضرت چنین نقل شده است كه امام میانه قد و افروخته رو و سفید بدن و كشیده بینی و موهای ایشان سیاه و مجعد و بر گونه‌شان خال سیاهی بود.
ـ تأسیس دانشگاه شیعه
در میان امامان معصوم، برای هیچكدام همانند كاشف اسـرار حـقایـق، حضرت امام جعفرصادق (علیه السلام) فرصت و وضعیت مساعدی پیش نیامد تا بتوانند در سطح وسیع به انقلاب فرهنگی بپردازند و با تشریح فرهنگ غنی و پر مایه اسلام و تأسیس دانشگاهها و مدارس، بر گسترش فرهنگ ناب تشیع بیفزایند؛ ولی در عصر امام صادق(علیه السلام) به سبب كشمش‌ها و رودررویی بنی امیه و بنی‌عباس چنین فرصتی به دست آمد. آن امام بزرگوار، از این فرصت استفاده كامل و اسلام حقیقی را معرفی نمودند. آن حضرت غدیر و فرهنگ آن را زنده كردند و به عنوان صادق آل محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) در برابر دروغ سازان و نیرنگ بازان اموی و عباسی، چهره راستین اسلام و فقه آل محمد (علیهم السلام) را آشكار ساختند.
ـ برترین فرد در علم و عمل
مالك بن انس می‌گوید: «هیچ چشمی ندیده و هیچ گوشی نشنیده و بر هیچ دلی خطور نكرده كـه در عـلم و عبـادت و پاكدامنـی و پرهـیزكاری كسی برتر از جعفر بن محمد صادق (علیه السلام) باشد». در جای دیگر نیز چنین می‌گوید: «من نزد جعفر بن محمد بسیار می‌رفتم؛ او مردی پر تبسّم بود. هنگامی كه در محضرش نام رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) برده می‌شد، رنگش دگرگون می‌شد. هرگز او را از سه حالت خارج ندیدم : یا نماز می‌خواند، یا روزه بود و یا به قرائت قرآن مشغول بود. هرگز بدون وضو از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) حدیث نقل نمی‌كرد و سخن بیهوده بر زبان نمی‌راند؛ از بزرگانی بود كه خوف خداوند سرتاسر وجودش را فراگرفته بود».
