آفتابی سوزان، بر اندام کویر حجاز، تازیانه می‏کوبد. در بازگشت از حجة‏الوداع است که عطر گل‏ های وصال، در باغ وجود پیامبر صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله شکوفا می‏شود. او با ضمیر زلال و یقین روشن خویش، آهنگ رحیل را می‏شنود. آن‏گاه با کلام آسمانی خود، وصیت می‏کند امت خویش را: «ایها الناس! من پیش از شما می‏روم و شما در حوض کوثر بر من وارد خواهید شد و از شما سؤال خواهم کرد که چه کردید با «دو چیز گرانبها که در میان شما گذاشتم؛ کتاب خدا و عترت که اهل بیت منند».
آری! روزهای واپسین عمر پیامبر صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏ آله است. چند روزی برای همیشه، خورشید عمر خاتم ‏الانبیا محمد مصطفی صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏ آله غروب خواهد کرد. شبی آغشته به بوی غربت، فضای شهر را فراخواهد گرفت. هنوز غدیر و بیعت آسمانی محمد صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله و علی علیه ‏السلام در خانه یادها شکوفاست؛ اما دریغ و آه... .
حدیثی از جنس نور
دانش، چراغ راه انسان است در کوچه‏ های تاریک جهالت. علم، راهی است برای رسیدن به قله خرد و دانایی. پیامبر اعظم صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله در گنجینه روزگار، مروارید کلام خود را به یادگار گذاشته است تا بهای زندگی ما باشد در جاده زندگی. باشد که خویشتن خویش را دریابیم و خود را دُر یابیم. فرمود: «دانش بیاموزید؛ زیرا یاد گرفتن آن حسنه است و درس گرفتن آن تسبیح است و مباحثه آن جهاد است و یاد دادن آن به کسی که نمی‏داند، صدقه است».

منبع : مجله اشارات ، اسفند 1385 ، شماره 94