پاراچنار از مناطق زیبای پاکستان در نزدیکی های مرز کشور افغانستان است که سال ها مورد بی مهری و غفلت دولتمردان این کشور قرار گرفته است.
شهر پاراچنار در منطقه «کرم ایجنسی» و بخشی از مناطق قبایلی پاکستان است.
این منطقه تحت تابعیت هیچ استانی نیست و مستقیما توسط دولت فدرال کنترل می‌شود.
پاراچنار موقعیت بسیار مهمی از لحاظ استراتژیک دارد و از 3 طرف با افغانستان که در حال حاضر شاهد حضور طالبان است، مجاور است. این منطقه فقط از سمت شرق به پاکستان متصل است که این مناطق نیز تحت نفوذ طالبان قرار دارند.
98 درصد جمعیت این شهر را شیعیان تشکیل می‌دهند.
تنها یک جاده به این منطقه منتهی می شود که البته حدود شش ماه است به خاطر نگرانی های امنیتی مردم، تقریبا بدون استفاده مانده و مردم تنها در موارد اضطراری از آن استفاده می کنند.
نام پاراچنار، به خاطر وجود درخت بزرگ چناری است که در این منطقه وجود دارد.
در این منطقه قبیله مشهوری به نام «پاری‌خیل» وجود دارد که معمولا برای حل و فصل مشکلات خود، در زیر این درخت جمع می شوند و به همین علت به این شهر، پاراچنار می گویند.
این شهر به رغم اینکه دارای زیبایی ها و منابع طبیعی منحصر به فردی است اما تقریبا یک شهر فراموش شده است.
تنها نخست وزیری که از این منطقه دیدن کرد، «ذوالفقار علی بوتو» بود که در سال 1975 به پاراچنار رفت و قول داد که یک دانشکده پزشکی در این شهر تأسیس کند که این وعده هیچگاه عملی نشد.
این مکان به خاطر اینکه در قلب شهر اصلی قرار گرفته است، «نقطه صفر» نامیده می شود.
از 2000 سال پیش تا کنون، این منطقه به عنوان مسیری که افغانستان را به هند متصل می کرد مورد استفاده قرار داشته است.
در این شهر، 2 قبیله مهم به نام های «توری» و «بنگاش» زندگی می کنند که البته کنترل این منطقه بیشتر در دست قبیله توری است.
پاراچنار درواقع یکی از دره های رودخانه «کرم» است و مناطق روستایی آن جلوه ای باشکوه از زیبایی های طبیعی را به نمایش گذاشته اند.
بارش برف در روستای شیلوزان
«پارن دیتا» قدیمی ترین ساختمان در شهر پاراچنار
جاده منتهی به پاراچنار
به خاطر عدم توجه دولت و نیز ارتباط کم مردم این منطقه با سایر نقاط کشور، کیفیت آموزش در این شهر وضعیت مناسبی ندارد.
رودخانه «مالانا»
سد مالانا نیز اگرچه سد بزرگی نبوده و برق تولید نمی کند اما تا حدودی آب را برای مصارف محلی ذخیره می کند.
«کوه سفید» یا «اسپینگر»، اصلی ترین رشته کوه این منطقه است که چون در تمام ایام سال پوشیده از برف است به این نام خوانده می شود.
«سیکارام سار» بلندترین قله این کوه است که 4728 متر ارتفاع دارد و نوعی مرز طبیعی با افغانستان است.
«استراحتگاه چاپاری»، که در فصل تابستان محل اقامت مقامات و سایر مسافران است.
اغلب مردم این منطقه غالبا بیسواد بوده و از طریق کشاورزی در زمین ملاکان امرار معاش می‌کنند اما تعداد قابل توجهی از مردم این شهر نیز در خارج اقامت و کار کرده و باعث رونق نسبی این منطقه شده‌اند.
منبع : فارس
