نعمت هاى الهى بسيار ارزشمند است و انسان زمانى به اهميت آنها پى مى برد كه در حادثه اى ناخوشايند، عضوى از بدن خود يا نعمتى از نعمت هاى مادى را به طور موقت يا دايم از دست بدهد. اين گونه است كه درمى يابد چه نعمت بزرگى را از دست داده است. انسان شاكر و مخلص، با عمل خود، ديگران را نيز از حالت غفلت و بى خبرى بيرون مى آورد و به فكر و تأمل در قدرت لايزال الهى وا مى دارد. البته بايد دقت شود كه آشكار ساختن شكر، جنبه ريا و خودنمايى پيدا نكند. رسول گرامى اسلام در توصيه به سپاس گزارى آشكار از نعمت الهى مى فرمايد:

مِنْ شُكْرِ النِّعْمَةِ إِفْشاؤُها.(165)

از مصداق هاى شكر نعمت، آشكار كردن آن است.

- پى‏نوشت‏ها -

(165) - همان، ش 3045.