مؤمن ـ همچون عاشقى كه در راه رسيدن به معشوق سر از پا نمى شناسد ـ نه تنها از آموختن مطالب حكمت آميز و هر آنچه او را به سوى محبوب هدايت كند، خسته نمى شود، بلكه اشتياق او براى شنيدن حكمت، روز به روز افزايش مى يابد. وى چنان در اين راه مصمم است كه هيچ گونه ضعف و سستى در او ديده نمى شود. مؤمن حيات معنوى خود را به اين سخنان خوب و باارزش وابسته مى داند و از هم نشينى با عالمان مهذب و مطالعه كتاب هاى سودمند لذت مى برد. هم نشينى با خوبان، خواه ناخواه آثارمثبتى در انسان بر جا مى نهد. پس بكوشيم حقِّ گوش را كه شنيدن نيكوست، ادا كنيم. پيامبر اسلام در تحسين اين رويه پسنديده مى فرمايد:

لَنْ يَشْبَعَ الْمُؤْمِنُ مِنْ خَيْر يَسْمَعُهُ حَتّى يَكُونَ مُنْتَهاهُ الجَنَّةَ.(166)

مؤمن هرگز از شنيدن سخنان خيرى كه مى شنود، خسته نخواهد شد تا به بهشت برسد.


- پى‏نوشت‏ها -

(166) - همان، ش 2292.