زبان، وسيله بدبختى و خوشبختى انسان را فراهم مى آورد. اگر زبان در اختيار آدمى قرار گيرد و وى با نيروى تعقل و تدبير، آن را به كنترل خويش درآورد، از بسيارى مفاسد و گناهان در امان مى ماند. زبان، تنها عضوى است كه منشأ بسيارى از گناهان و انحراف ها است. از زبان مى توان براى شهادت حق و ناحق، حفظ آبرو و بى آبرويى، دروغ و صداقت، غيبت و سكوت، تهمت و واقعيت استفاده كرد. انسان بدزبان در نظر ديگران متنفر است و همگان از نيش زبانش كه چون شمشير برنده و تيز است، فرار مى كنند. با اين وصف، سعادت انسان در گرو آن است كه از شرّ زبان به خدا پناه ببرد و آن را به كنترل خود درآورد. پيامبر گرامى اسلام مى فرمايد:

إِحْفَظْ لِسانَكْ.(178)

زبانت را حفظ كن.

- پى‏نوشت‏ها -

(178) - همان، ش 100.

نوشتن دیدگاه