مشيت الهى بر اين تعلق گرفت كه صديقه كبرى از كنار عرش و از عالم ملكوت پس از هزاران سال به عرصه ناسوت و خطه ى زمين نازل شود.
ميلاد حضرت زهرا عليهاالسلام اولين خلقت آن حضرت نيست بلكه اين تولد دوم و ضهور ثانوى نور زهرا در عالم خاكى است.
اينك خداوند به رسول الله صلى الله عليه و آله و جبرئيل و فرشتگان و ميوه هاى بهشتى دستور ميدهد آماده مقدمات ولادت او باشند.
امين وحى خدا به پيامبر صلى الله عليه و آله نازل مى شود و سلام و پيام خدا را به او مى رساند: «يا محمد، خدا امر مى كند چهل روز از خديجه كناره گيرى كنى».
دورى از خديجه براى پيامبر صلى الله عليه و آله بسيار سخت و سنگين بود، ولى براى اجراى امر الهى چهل روز روزه گرفت و شبها را به عبادت پرداخت و توسط عمار ياسر براى رفع نگرانى خديجه پيام فرستاد و فرمود: به خديجه بگو: گمان نكنى كناره گيرى من از تو از ناراحتى است بلكه پروردگار چنين دستور داده و من در خانه فاطمه بنت اسد هستم.
خديجه از دورى پيامبر صلى الله عليه و آله همچنان محزون بود تا چهل روز به پايان رسيد و جبرئيل آمد و مژده تحفه و تحيت الهى را داد و ميكائيل طبقى از طعام بهشتى آورد. پيامبر صلى الله عليه و آله بر خلاف هر شب مانع ورود ديگران شد، زيرا اين طعام جز پيامبر صلى الله عليه و آله بر ديگران حرام بود. امشب حضرت از آن طعم بهشتى سير تناول فرمود و از آب بهشتى سيراب شد و قبل از نماز مغرب به دستور خدا به خانه خديجه آمد.
خديجه بين خواب و بيدارى بود كه پيامبر صلى الله عليه و آله در را كوبيد و با حلاوت بيان فرمود: «خديحه در را باز كن، من محمدم»! خديحه با خوشحالى در را گشود.
پيامبر صلى الله عليه و آله بر خلاف هر شب كه قبل از خواب دو ركعت نماز مى خواند دست خديجه را گرفت و داخل رختخواب شد و هنوز از رختخواب كنار نرفته بود كه خديجه عليهاالسلام سنگينى فاطمه عليهاالسلام را در خود احساس كرد.
فاطمه عليهاالسلام در رحم خديحه انيس و مونس مادر بود. با او سخن مى گفت و گاهى درباره آزار مشركين نسبت به پيامبر صلى الله عليه و آله مادر را دلدارى مى داد و گاهى در ركعات نماز مادر را راهنمايى مى كرد.