اى پادشه خوبان، داد از غم تنهايى              دل بى تو به جان آمد، وقتست که باز آيى
در آرزوى رويت، بنشسته بهر راهى           صد زاهد وصد عابد، سرگشته سودايى
مشتاقى ومهجورى، دور از تو چنانم کرد      کز دست، نخواهد شد، پايان شکيبايى
اى درد توام درمان، در بستر ناکامى           وى ياد توام مونس، در گوشه تنهايى
فکر خود وراى خود، در امر تو کى گنجد     کفر است در اين وادى خود بينى وخود رأيى
در دايره فرمان، ما نقطه تسليميم                لطف آنچه تو انديشى حکم آنچه تو فرمايى
گستاخى وپرگويى، تا چند کنى اى (فيض)     بگذر تو ازاين وادى، تن ده به شکيبايى
    
(فيض کاشانى)