وقتی امام امت جلو رفته و مردم، همچنان در جای خود توقّف‌کرده یا در جا می‌زنند و یا به عقب برگشته‌اند، ضعف امام است یا عدم شناخت ما پیروان؟
گاهی اوقات خوب است انسان در پس پیچ و خم های زندگی که برخی ارزش ها و تعاریفی که تغییر کرده اند را به یاد بیاورد و به خود نهیب بزند که کجای راه ایستاده است.
نکتة قابل ذکر در این‌جا این است ما نسبت به امامانمان(ع) جفاکاریم و اکثراً نه‌آنها را آن‌چنان‌که باید، می‌شناسیم و نه از تعلیماتشان،آن‌گونه‌که لازم است،آگاهی داریم. و نه بر فرض‌آگاهی،آن‌چنان‌که لازم است، تبعیّت می‌کنیم!
ما،گویی امام را این‌گونه شناخته‌ایم‌که: موجودی است مقدّس و نورانی؛ قربان اسمش می‌رویم و قبر شریفش را می‌بوسیم و در ولادتش چراغانی می‌کنیم و در ماتمش اشک می‌ریزیم و بعد،کنارش می‌گذاریم!! همان‌طورکه با قرآن نیز، این‌چنین عمل می‌کنیم!
آن‌را یک‌کتاب مقدّس‌آسمانی می‌دانیم؛ می‌بوسیم و روی چشم می‌گذاریم؛ پیش از عروس به حِجله می‌بریم؛ مسافر را به‌هنگام خروج از منزل از زیر سایة آن رد می‌کنیم؛ موقع رفتن به خانة نو، پیش از اثاث‌آن‌را می‌بریم؛ روزی چندآیه از آن‌را به‌قصد ثواب بردن می‌خوانیم و در مجالس ترحیم،آیاتی ازآن را به ارواح مردگان اهدا می‌نماییم و بعد، بازکنارش می‌گذاریم!
آیا همین‌است معنای بهره‌برداری از قرآن و امام؟! با آن‌که امام به‌کسی‌گفته می‌شودکه در راه به‌سوی مقصدی پیش بیفتد و حرکت‌کند و دنبالش، مردم نیز حرکت‌کنند و پیش بروند.
در این‌صورت است، به او می‌گویند: امام، و به مردم می‌گویند: امّت‌آن‌امام. وگرنه، وقتی او جلو رفته و مردم، همچنان در جای خود توقّف‌کرده یا در جا می‌زنند و یا به عقب برگشته‌اند، در این‌صورت، نه او امام این‌مردم محسوب می‌شود و نه این‌مردم، امّت او محسوب می‌گردند. آیا این عقب‌ماندگی شرم‌آور نیست‌که جانوران صحرا و پرندگان هوا امام را در حدّ خود بشناسند و در برابرش خاضع شوند، امّا این انسان پرادّعا، نه او را بشناسد و نه در برابرش خاضع شود؟!
منبع : شبستان
