رحلت پيامبر، گروهى را در سكوت فرو برد و چنانكه حضرتش پيش‏ بينى ‏كرده بود جمعى را نيز به تلاش هاى مرموز و مخفيانه وا داشت. كسانى كه از روزهاى شدت يافتن بيمارى پيامبر و احتمال درگذشت‏ ايشان در پى اين بيمارى، نياتى براى دستيابى به قدرت در دل ‏داشتند، بى‏ درنگ پس از شنيدن اين خبر و هنگامى كه هنوز على(ع)، فضل بن عباس و تنى چند سرگرم تجهيز پيكر پاك رسول خدا(ص) براى ‏دفن بودند، دست ‏به كار شدند. اينان بى ‏توجه به همه آنچه رسول ‏اكرم(ص) فرموده بود به شور نشستند تا شايد پيروان آخرين‏ برگزيده خدا را از بيراهه روى و بى‏ رهبرى برهانند. چه به ادعاى ‏ايشان آن حضرت رهبرى براى امتش برنگزيده يا به پيروى فردى ‏سفارش كرده كه محبوبيتى در ميان قوم خود نداشته و از عهده كار رهبرى برنمى ‏آمده است.
تكذيب وفات پيامبر(ص)
پس از رحلت پيامبر(ص) نخستين واقعه ‏اى كه مسلمانان با آن رو به ‏رو شدند موضوع تكذيب وفات آن حضرت از جانب عمربن خطاب بود. او در برابر خانه پيامبر(ص) افرادى را كه مى‏ گفتند پيامبر فوت ‏كرده است ‏را به قتل تهديد ‏كرد. هر چه ابن عباس و ابن مكتوم‏ آياتى را كه حاكى از امكان مرگ پيامبر بود تلاوت مى‏كردند مؤثر نمى‏ افتاد. حركات او كه با نهايت ‏شدت و قوت انجام مى‏ شد همه را به تعجب و ترديد انداخته بود و پاره ‏اى پرسيدند: آيا پيامبر سخن خاصى با تو گفته يا وصيت ويژه‏ اى در مورد مرگش با تو كرده ‏است؟ او جواب منفى داد. طولى نكشيد كه دوست او ابوبكر كه ‏در بيرون مدينه به سر مى ‏برد به وسيله ‏اى به مدينه فرا خوانده ‏شد. ابوبكر هنگامى به مسجد رسيد كه عمر درميان مردم، خشمناك، كسانى را كه سخن از وفات پيامبر(ص) به زبان مى ‏آوردند، با انتساب آنان به منافقان، تهديد به قتل مى ‏كرد. ابوبكر با مشاهده اين صحنه جامه از چهره پيامبر به سويى زد و پس از بيان‏ چند جمله به مسجد آمد و بى ‏محابا به عمر گفت: «آرام باش عمر،خاموش‏» و سپس با استشهاد به آيه ‏اى از قرآن (آيه 30 سوره زمر: - انك ميت و انهم ميتون- (تو مى‏ ميرى و ديگران نيز مى‏ ميرند) كه ‏قبل از او ديگران نيز تلاوت كرده بودند عمر را خاموش و وفات ‏پيامبر را تاييد كرد. اين گفتگوها حتى اگر صحنه ‏سازى از پيش طراحى ‏شده نبود، تا همين جا مى‏ توانست مردم را به نقش‏ ابوبكر در رهبرى جامعه مسلمانان و آرام ساختن اوضاع متوجه ‏سازد.

نوشتن دیدگاه