خانواده از مهم ترين عوامل نقش آفرين در عرصه تربيت از نظر وراثت و محيط است ، كه مهم ترين هدف از تشكيل آن ، ايجاد و پرورش نسل جديد و هدايت آن به سوى اهداف عالى تربيتى مى باشد. خانواده كانون مقدسى است كه در پرتو پيوند زناشويى دو انسان پايه گذارى شده و با پيدايش ‍ فرزند جلوه اى نو به خود مى گيرد. نتيجه اين پيوند فرزندانى است كه هر كدام ممكن است در اثر تاثيرگذارى خانواده در آينده سربار يا سرباز جامعه باشند.
روانشناسان اجتماعى خانواده را يكى از پاسداران آثار تمدن و فرهنگ جوامع مختلف انسانى مى دانند.
نقش والدين در قبال فرزند از دو جهت قابل بررسى است :
1. جنبه وراثت : كه بر اثر آن رنگ چهره و پوست ، فرم استخوان بندى ، و ساير صفات جسمانى ، و بسيارى از خلق و خويها، بيمارى ها، زيبايى ها و زشتى هاى ظاهرى به كودك منتقل مى شود.
2. از نظر محيطى : كه بر اثر آن نوع افكار و انديشه ها، آداب و رفتار، سجاياى اخلاقى زبان ، نحوه سخن گفتن و معاشرت با ديگران و فرهنگ و رسم هاى خانوادگى به كودك آموخته مى شود.
وقتى سخن از خانواده به ميان مى آيد در ذهن انسان ، پدر و مادر جلوه مى كند، كودك از مادر درس زندگى و عشق و محبت مى آموزد و از پدر درس ‍ اقتدار و انضباط و چگونگى موضع گيرى در برابر مسائل و حوادث اجتماعى . (10)

- پاورقی -

 10-زمينه تربيت ، ص 118.