- در قبال كشتن او چه چيزى به من مى رسد.
- ازدواج با يزيد، مبلغ هنگفتى پول و يك عمر خوشى و...
لبخندى كه حالى از رضايت بود بر گوشه لب ((جعده )) جاى گرفت ، گفت : باشد، قبول است ، ظرف را بده به من و از اين جا دور شو، نبايد كسى تو را ببيند.
- بگير، اين ظرف ، اين هم مبلغى به عنوان پيش پرداخت . من رفتم ، بقيه كارها با تو.
زن ، ظرف و پول ها را گرفت و در را بست . مدتى پشت در نشست و سپس ‍ آنها را در جاى امنى مخفى كرد و يك بار ديگر توطئه قتل شوهرش را در ذهنش مرور كرد.
فكر پولدار شدن و ازدواج با پسر فرمانرواى شام لحظه اى از خاطرش محو نمى شد، گوشه اى نشسته بود و در رؤ ياهاى خود غرق بود.
ديگر چيزى به آمدن شوهرش نمانده بود، صداى قلب خودش را مى شنيد و آرام و قرار نداشت . مرد، آن روز، روزه مستحبى گرفته بود. گرماى هواى مدينه از يك سو، تشنگى و گرسنگى نيز از سوى ديگر رمقى برايش باقى نگذاشته بود. آرام آرام به طرف خانه اش حركت مى كرد.
روزهاى آخر ماه صفر بود و پنجاه سال از هجرت پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) به مدينه مى گذشت .
اكنون نه پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) در اين دنيا بود، نه على (عليه السلام ) و نه فاطمه (سلام الله عليها). تنها خاطرات مظلوميت ها و خون دل خوردن هايشان باقى بود. رنج هايى كه در راه بالندگى و ريشه دواندن نهال اسلام متحمل شده بودند فراموش نشدنى بود.
كم كم غروب مى شد. خورشيد در نبرد با سياهى شب عقب نشينى مى كرد و جاى خود را به سياهى و ظلمت شب مى داد. به خانه رسيد. وضو گرفت و نمازش را خواند. در حال نماز از خوف خدا و قيامت و روز جزا مى لرزيد. مى دانست در برابر چه آفريدگار بزرگى ايستاده و چه مى گويد و سر تعظيم بر آستان چه خالق بى همتايى مى سايد. نماز را تمام كرد و به همسرش گفت : افطار مرا بياور!
جعده مراقب بود تا ظرف شير نريزد و زحماتش به هدر نرود، ظرف شيرى كه داخلش كمى عسل ريخته بود و مقدار زيادى زهر؛ زهرى بسيار كشنده كه معاويه با قيمت گزافى از روم خريده بود و با وعده هاى شيرين و آن همه سكه به خانه امام حسن (عليه السلام ) فرستاده بود.
جعده در حالى كه از ته دل خوشحال بود شربت شير را سر سفره گذاشت . امام مجتبى (عليه السلام ) بسم الله گفت و كاسه شير را به لبهايش نزديك كرد. تشنه بود، چند جرعه نوشيد، اما ناگهان كاسه شير را از لبهايش جدا كرد. سوزش عجيبى در معده اش احساس كرد و فهميد كه شربت مسموم بوده است ...
خدا را شكر كرد كه هجران پايان يافت و به ديدار جدش رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم ) و پدر و مادر بزرگوارش نائل خواهد شد، سپس ‍ نگاهى به جعده كرد و فرمود: خداوند تو را بكشد كه باعث كشته شدن من شدى . به خدا قسم كسى بهتر از من نخواهى يافت و به آرزوهايت نخواهى رسيد، بدان كه خدا تو و تحريك كننده ات را ذليل و خوار خواهد كرد. پس ‍ از دو روز امام حسن (عليه السلام ) بر اثر آن سم كشنده شهيد شد و پس از چهل و هفت سال زندگى با آن همه تلاش و رنج به ديدار حق شتافت .
جعده نيز همان گونه كه امام فرموده بود تا آخر عمر ذليل و خوار بود و معاويه نيز به وعده هايش عمل نكرد(14).

- پاورقی -

 14- بحارالانوار، ج 44، ص 154.

نوشتن دیدگاه