(متوفاي حدود 1300 هـ . ق).
عراقي، صاحب دار السلام، از مرحوم حاج ملا علي محمد کتاب فروش، معاصر شيخ انصاري وداماد ملا باقر بهبهاني(5) که او را به عنوان اهل تقوي وفضيلت ستوده، نقل مي‌کند که مبتلا به سل مي‌شود وبدنش به طور کلي به تحليل مي‌رود وپزشک معالج‌اش کاملاً از او مأ‌يوس مي‌شود، ولي براي اين که او از زندگي نوميد نشود داروهايي برايش تجويز مي‌کند.
روزي يکي از دوستانش او را با اصرار به (وادي السلام) مي‌برد، در وادي السلام با شخصيّت بزرگواري در لباس عرب‌ها مواجه مي‌شود که با جلالت ومتانت خاصي به سويش مي‌آيد وچيزي را به او مي‌دهد ومي‌فرمايد: (بگير).
او هر دو دستش را به طرف آن مرد جليل القدر دراز مي‌کند ومي‌بيند که قطعه ناني به مقدار پشت ناخن مي‌باشد.
با توجه به شخصيت آن شخص، با ادب تمام آن نان را مي‌گيرد، ولي در همان لحظه آن شخص از ديدگانش ناپديد مي‌شود.
حاج علي محمد آن نان را مي‌بوسد ومي‌بويد، سپس در دهان نهاده، مي‌خورد.
به مجرد اين که آن قطعه نان را مي‌بلعد احساس مي‌کند که کاملاً بهبودي يافته، غم واندوهش برطرف مي‌شود، حالت خفگي ودل‌مردگي از او زايل مي‌شود، انبساط خاطر ونشاط عجيبي به او دست مي‌دهد.
اطمينان پيدا مي‌کند که صاحب آن دم مسيحايي، کسي جز يوسف زهرا، محبوب دل‌ها، کعبهِ آرزوها، وجود اقدس امام عصر (عليه السلام) نبوده است.
حاج علي محمد بهبهاني مي‌گويد: با سرور وشادي به منزل آمدم وهيچ اثري از آن بيماري خانمان سوز در خود احساس نکردم. روز بعد به خدمت پزشک معالج خود(6) رفتم، تا نبض مرا در دست گرفت تبسّمي کرد وفرمود: چه کار کرده‌اي؟ گفتم: هيچ.
فرمود: از من پوشيده مدار، راستش را بگوي. چون اصرار زيادي کرد داستان را گفتم، فرمود: آري نفس مسيحايي يوسف زهرا به تو رسيده، تو ديگر به هيچ طبيبي نياز نداري.
حاج علي محمد کتاب فروش مي‌گويد:
آن شخص بزرگواري که آن قطعه نان را در وادي السلام به من عنايت فرمود، ديگر او را نديدم، جز يک بار در حرم مطهر مولاي متقيان (عليه السلام) که بي‌تابانه به سويش دويدم، ولي پيش از آن که پيشاني ادب بر آستانش بسايم از ديدگانم غايب گشت.(7)

 - پاورقی -

(5) ملا باقر بهبهاني نيز داستان مفصلي دارد که در دار السلام عراقي، ص 313 _ 316 آمده است.
(6) پزشک معالج او فقيه گرانمايه سيد علي شوشتري بود که سرآمد اطبا بود، ولي به شغل طبابت اشتغال نداشت، فقط شيخ مرتضى انصاري رحمه الله را معالجه مي‌کرد، وچون حاج علي محمد از فضلاي پارسا بود، او را نيز تداوي مي‌نمود.
(7) دار السلام عراقي، ص 329؛ العبقري الحسان، ج 2، ص 89.