از هشام بن حكم روايت شده كه گفت: ابو شاكر ديصانى گفت: در قرآن آيه اى است كه ديدگاه ما را تقويت مى كند. گفتم: كدام آيه؟ گفت: آيه اى كه مىگويد: «و او كسى است كه در آسمان اله است و در زمين اله است.» من پاسخش را ندانستم تا به حج رفتم و امام صادق(عليه السلام) را از آن آگاه ساختم و امام فرمود: اين سخن زنديقى خبيث است! هرگاه به سوى او بازگشتى به او بگو: نام تو در كوفه چيست؟ او مىگويد: فلان. بگون نام تو در بصره چيست؟ او مىگويد: فلان و تو بگو پروردگار ما نيز به اينگونه است، هم در آسمان اله ناميده مىشود و هم در زمين و هم در دريا. او در همه مكان ها اله ناميده مىشود.
هشام گويد: بازگشتم و نزد ابوشاكر رفتم و آگاهش ساختم و او گفت: اين پاسخ از حجاز به اينجا رسيده است.
در اين مناظره امام (عليه السلام) با بهره گيرى از كلام خصم راه هرگونه مناقشه اى را بسته و او را به عجز مى كشاند.