پرسش چهاردهم: براى وجود امام دوازدهم كه از اول غايب بوده است، چه فوايدى را مى توان ذكر كرد؟ او چه مشكلى را حل مى كند؟ چه حلال و حرامى را بيان مى نمايد؟ اگر پيشواست بايد در ميان مردم باشد و آن ها را راهنمايى كند; امام ناپيدا چه معنايى مى تواند داشته باشد؟

پاسخ: از پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) و حضرت امام صادق(عليه السلام) و از خود وجود مقدس امام عصر(عليه السلام) همين سؤال شده و هر سه بزرگوار يك جواب داده اند كه مضمون آن اين است كه بهره مند شدن مردم از امام غايب(عليه السلام)مانند انتفاع از خورشيد پشت ابر است. اگر به اين تشبيه بليغ و رسا دقت شود ديگر هيچ نقطه ابهامى باقى نمى ماند، زيرا بر هيچ كس پوشيده نيست كه وجود خورشيد براى جان داران و گياهان و بلكه براى تمام زمين، جنبه حياتى دارد، يعنى اگر خورشيد نباشد ديگر هيچ گياهى سبز نمى شود و هيچ موجودى زنده نمى ماند و سرماى شديدهمه جا را از هم فرو مى پاشد اما با پشت ابر رفتن خورشيد براى ساعت ها يا چندين روز، فوايد و اثرهاى آن از بين نمى رود بلكه تمام بركات آن، زمينيان را در بر مى گيرد. ائمه هدى(عليهم السلام)هم علت غايى و هدف خلقتند و به واسطه آنان نور وجود و هدايت و علم به خلق مى رسد و به بركت آن ها بلاها و آفات از خلق دفع مى شود كه اگر آنان نبودند مردم به واسطه كارهاى ناپسند و قصور و تقصيرشان، سزاوار عذاب مى شدند. خداوند متعال مى فرمايد:

(وَ ما كانَ اللّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِيهِمْ).([84])

«تا تو در ميان آنانى، خداوند آنها را عذاب نمى كند »

همچنين در روايات بسيار وارد شده كه:

«اگر حجت خدا نباشد زمين اهلش را در خود فرو مى برد».([85])

چه بسيار دردها كه با توسل به آن امام غايب، دوا مى شود و چه گرفتاران كه به واسطه او از دام بلا نجات مى يابند. البته نفع امام مانند خورشيد، براى همه كس و همه چيز است مگر اين كه كسى كور باشد و نور خورشيد او را سودى نبخشد. همان گونه كه از طرف خورشيد مانعى نيست و نورش همه جا پرتو افكن است و هر خانه اى به اندازه پنجره ها و روزنه هايى كه دارد از نور آن بهره مى برد، مردم نيز به انوار هدايت امام بهره مند مى شوند اما هر كسى به قدر روزنه اى كه از دل خود به سوى امام گشوده از نور معارف و علوم او استفاده مى كند و به اندازه اى كه پرده هاى شهوت و علايق جسمانى را كنار زده از معارف ايشان بهره مى گيرد تا به جايى برسد كه مانند انسانى باشد كه زير آفتاب ايستاده و نور، از همه سو، او را احاطه كرده و بين او و آفتاب حجابى نيست، پس اگر مردم از وجود امام به طور كامل بهره مند نمى شوند مانع از طرف خودشان است و الّا آفتاب را تقصيرى نيست.

اگر چه عامه مردم در زمان غيبت از فوايد كامل امام(عليه السلام)محرومند، از جانب خدا و وجود امام منع فيضى نيست; خدا كارش را انجام داده و زمام دار معصوم را به مردم معرفى نموده است. امام زمان هم براى هر گونه فداكارى و اصلاحات عمومى آماده است ليكن كوتاهى از ناحيه انسان هاست; اگر موانع ظهور را بر طرف و مقدمات حكومت قوانين الهى را فراهم نموده، افكار جهانيان را براى پذيرفتن قوانين آسمانى آماده مى كردند، ارزش و مزاياى برنامه هاى خدايى را براى بشريت اثبات مى كردند، امام زمان(عليه السلام) ظاهر مى شد و انسان ها را از فوايد بى شمار، بهره مند مى نمود و نتايج درخشان حكومت معصوم را به آنان نشان مى داد.