اى دختر و خواهر ولایت        آیینه مادر ولایت
بر ارض و سما ملیكه در قم        آرام دل امام هفتم
معصومه به كتیبه و به عصمت    افتاده به خاك پایت عفت
در كوى تو زنده، جان مرده        بر خاك تو عرش سجده برده
در قصر تو جبرئیل حاجب        زوار تو را بهشت واجب
گفتند و شنیده اند ز آغاز        كز قم به جنان درى شود باز
حاجت نبود مرا برآن در        قم باشدم از بهشت بهتر
قم قبله خازن بهشت است        این جا سخن از بهشت، زشت است
قم شهر مقدس قیام است        قم خانه یازده امام است
قم تربت پاك پیكر توست        اینجا حرم مطهر توست
گر فاطمه دفن شد شبانه        نبود ز حریم او نشانه
كى گفته نهان زماست آن قبر        من یافته ام كجاست آن قبر
آن قبر كه در مدینه شد گم        پیدا شده در مدینه قم
مریم به برت اگر نشیند        این منظره را مسیح بیند
سازد به سلام سرو قد خم        اول به تو بعد از آن به مریم
روزى كه به قم قدم نهادى        قم را شرف مدینه دادى
آن روز قرار ازملك رفت        ذكر صلوات بر فلك رفت
تایید چو موكبت ز صحرا        شهر از تو شنید بوى زهرا
درخاك رهت ز عجز و ناله        مى ریخت سرشك همچو لاله
با گریه شوق و شاخه گل        برد اند به ناقه ات توسل
دل بود كه بود محفل تو        غم گشت به دور محمل تو
آن پیر كه سید زمان بود        رویش همه را چراغ جان بود
گردید به گرد كاروانت        شد، پاى برهنه سار بانت
بردند ترابه گریه هودج        تا خانه موسى ابن خزرج
ازشوق تو اى بتول دوم        قم داد ندا به مردم قم
كاى مردم قم به پاى خیزید        از هر در و بام گل بریزید
آذین به بهشت قم ببندید        ناموس خدا مرا پسندید
قم شام نبود تا كه درآن        دشنام دهد كسى به مهمان
قم شام نبود تا كه از سنگ        گردد رخ میهمان ز خون رنگ
قم كوفه نبود تا كه خواهر        بیند سر نى سر برادر
حاشا كه قم این جفا پذیرد        مهمان به خرابه جاى گیرد
بستند به گرد میهمان صف        قم با صلوات و شام با كف
قم مهمان را عزیز خواند        كى دخت و را كنیز خواند؟
«میثم» همه عمر آن چه را گفت    در مدح و مصیبت شما گفت