اين بارگاه قدس كه از عرش برتر است    آرامگاه دختر موسى بن جعفر است
پاكيزه گوهر صدف عصمت بتول            يعنى كه نور ديده زهراى اطهر است
والا تبار خواهر سلطان دين رضا            فخر زنان عالم و خاتون محشر است
عزّت نگر كه حرمت طوف حريم او          با حرمت طواف امامان برابر است
جنّات عدن اگر طلبى زين حرم در آى      كاين آستان عرش نشان، هشتمين در است
هر سر بر آستان ملك پاسبان او            ساييده شد بهشت برينش مقرّر است
آيينه هاى بقعه آيين طراز او                 روشنگر تشعشع خورشيد خاور است
در زير پاى زائر اين بارگاه قدس               گيسوى حور و يال ملك، مفرش در است
اينجا نماز را به خشوع و ادب گزار            كاين فرش زير پاى تو، جبريل را پر است
بس ساطع است نور نماز و دعاى خلق    با ساق عرش ساحت گيتى منوّر است
آدم به امر تو ز نهانخانه عدم                 تا سر سراى منزل هستى مسافر است
جز آن كه سر ز عجز بساييم روى خاك     از ما به پيشگاه خدايى چه در خور است
اى خالقى كه وصف جلال و جمال تو       از عقل و فهم و وهم و گمان جمله برتر است
يا رب به حق قافله سالار انبيإ                آن صدر كائنات كه آخر پيمبر است
عقل نخست و صادر اول كه نام وى        زيب اذان و زيور محراب و منبر است
يارب به حق سيّد و سالار اوليا               كز وجه او تجلّى اللّه اكبر است
با اشك چشم، ابر كرم بر سر يتيم          با ابر تيغ، صاعقه يى بر ستمگر است
يارب به حق «فاطمه» آن كوثرى كه او     اُمُّ الائمه عصمت كبراى داور است
خونى كه داد سرور آزادگان «حسين»     مرهون حسن تربيت و شير مادر است
يارب به «مجتبى» كه شباب بهشت را    در باغ خلد، سيد و سالار و سرور است
مسموم ز هر كين كه جگر پاره هاى او    در طشت از شماره فزون تر ز اختر است
يارب به خون شاه شهيدان كربلا            كآزرده حنجر از دم خونين خنجر است
خونى كه دامن شفق از انعكاس آن        همرنگ داغ در جگر لاله مضمر است
يارب به حقّ سيد سجّاد آن امام             كز اُم و اَب تقارن سعد به اكبر است
در منتهاى اوج بلاغت صحيفه اش           گويى «زبور» ديگر و «داود» ديگر است
يارب به علم حضرت باقر كه گاه موج         درياى بى كران پر از دُرّ و گوهر است
عطر نبى رسد به مشام از كلام او            عطرى كه رشك مشك و عبيراست و عنبر است
يارب به صدق حضرت «صادق» كه تا ابد      چون آفتاب بر سر دين سايه گستر است
اى واى من كه عارض گلگون او به زهر         همچون شعار آل على، سبز منظر است
يارب به حلم حضرت سلطان دين «رضا»       آن كز شرف، مدام نگهبان كشور است    
شاهى كه صدر مسند ارشاد، گاه بحث          عقل مجسّم آمد و علم مصوّر است    
يارب به حق جود امام نهم «جواد»                 كز عشق، همچو مهر فلك، ذرّه پرور است
ابن الرّضا چو «عيسى» و «يحيى» به كودكى       قطب و امام و مرشد و مولا و مهتر است
يارب به حرمت «حسن» عسكرى كه او              نقش نگين حلقه چندين مُعَسْكر است
عمرى به جرم عصمت و تقوى و زهد و علم            در حلقه محاصره چند لشكر است
يارب به حق قائم بر حق امام عصر                       كانگشت او به گردش افلاك محور است
نوح زمان و قطب جهان كز حريم غيب                    خلق خداى را به خداوند رهبر است
يارب به حقّ عصمت «معصومه» كز شرف              او را پدر امام و امامى برادر است
كاين در به روى خلق دو عالم گشوده دار                تا خاك ما به آب ولايش مخمّر است
خورشيد شعله اى ز شعاع رواق او                      تا نور او در آينه ها زيب و زيور است
توفيق گفت و طبع «رياضى» چو گل شكفت            آنجا كه آفتاب هم از ذَرّه كمتر است
سال هزار و سيصد و هشتاد و نه بود                     سالى كه كار آينه كارى، ميسّر است