إِنَّما تُنْذِرُ مَنِ اتَّبَعَ الذِّكْرَ وَ خَشِىَ الرَّحْمنَ بِالْغَيْبِ فَبَشِّرْهُ بِمَغْفِرَةٍ وَ أَجْرٍ كَرِيمٍ

ترجمه :
11. منحصراً و جز اين نيست كه انذار بفرمايى كسى را كه متابعت كند ذكر را و بترسد از خداى رحمان در پنهانى، پس بشارت ده او را به آمرزش گناهانش و اجر با اكرام و احترام[1] .
 
تفسير :
]شروط تأثيرپذيرى از قرآن[
(إِنَّما تُنْذِرُ). پيغمبر اگر چه براى انذار جميع جن و انس آمده، چنانچه قبلاً فرمود: (لِتُنْذِرَ قَوْماً ما أُنْذِرَ آباوُهُمْ) لكن تأثير انذار و منذر، منحصر است به كسى كه (مَنِ اتَّبَعَ الذِّكْرَ) «ذكر» قرآن مجيد است كه يكى از اسامى قرآن ذكر است، چنانچه ميفرمايد: (وَ هذا ذِكْرٌ مُبارَکٌ أَنْزَلْناهُ)[2] ، (وَ ما هُوَ إِلّا ذِكْرٌ
لِلْعالَمِينَ)[3] ، (إِنْ هُوَ إِلّا ذِكْرٌ لِلْعالَمِينَ)[4]  و متابعت قرآن عمل به دستورات آن است كه امروزه بسيارى از دستورات قرآن را كنار گذارده‌اند از حدود و قصاص و ربا و حجاب و بسيارى ديگر.
(وَ خَشِىَ الرَّحْمنَ بِالْغَيْبِ) باطناً و قلباً ]از خدا بترسد[، نه مثل منافقين و به احوال قيامت و عالم آخرت ]آگاه باشد[.
 
]اسباب مختلف مغفرت[
(فَبَشِّرْهُ بِمَغْفِرَةٍ) اسباب مغفرت بسيار است: اولاً، اسلام و ايمان كه فرمود :
«الإسْلاَمُ يَجِبُّ مَا قَبْلَهُ»[5] ؛ ثانياً، توبه: «التَّائِبُ مِنَ الذَّنْبِ كَمَنْ لاَ ذَنْبَ لَهُ»[6] ؛  
ثالثاً، اعمال صالحه: (إِنَّ الْحَسَناتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئاتِ)[7] ؛ رابعاً، بليّات دنيوى كفّاره گناهان است؛ خامساً، دعاى مومنين؛ سادساً، شفاعت شافعين و غير اين‌ها و از همه بالاتر و بيشتر، سعه مغفرت الهى.
 
]هر عمل صالحى اجر خاص خود را دارد[
(وَ أَجْرٍ كَرِيمٍ) البته هر عمل صالحى اجرى دارد، چه امور اعتقاديه كه ايمان كامل باشد و مثوبات[8]  كه براى مومنين هست، در حين نزع و در قبر و عقبات بعد از مرگ و عالم قيامت و صحراى محشر و دخول در بهشت و چه اخلاق فاضله و صفات حميده و ملكات حسنه و چه اعمال صالحه از عبادات، فرائض الهيه، تلاوت قرآن، اذكار وارده، ادعيه مرويّه، خدمت به جامعه، اعلاى كلمه اسلام، هدايت و ارشاد بندگان و غير اين‌ها.

[1] .  ترجمه ديگر: بيم دادن تو، تنها كسى را سودمند است كه كتاب حق را پيروى كند و ازخداىِ رحمان در نهان بترسد. چنين كسى را به آمرزش و پاداشى پر ارزش مژده بده.
[2] .  و اين كتاب كه آن را نازل كرده‌ايم، پندى خجسته است. سوره انبياء: آيه 50.
[3] .  و حال آنكه قرآن جز اندرزى براى جهانيان نيست. سوره قلم: آيه 52.
[4] .  اين سخن به جز پندى براى عالميان نيست. سوره تكوير: آيه 27.
[5] .  اسلام، آنچه را كه قبل از آن بوده مى‌پوشاند ]مى‌بخشد[. المجازات النبويّة «سيد رضى» :ص54؛ عوالى اللالى: ج2، ص54 و بحارالأنوار: ص21، ص115، ضمن ح8.
[6] .  توبه كننده از گناهان مانند آن است كه گناهى نكرده است. كافى: ج2، ص435، ح 10؛عيون اخبار الرضا: ج2، ص79؛ وسائل الشيعة: ج16، ص74، ح8 و بحارالأنوار: ج6،ص21، ح16.
[7] .  خوبى‌ها بدى‌ها را از بين مى‌برد. سوره هود: آيه 114.
[8] .  مثوبات : ثواب‌ها.