لِيُنْذِرَ مَنْ كانَ حَيّاً وَ يَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْكافِرِينَ

ترجمه :
70. نزول قرآن براى اين است كه انذار كند كسى را كه زنده است و حجت تمام شود و قول ثابت شود بر كسانى كه كافر هستند كه راه عذر بر آن‌ها بسته شود[1] .
 
تفسير :
]اتمام حجت قرآن با كفار[
(لِيُنْذِرَ مَنْ كانَ حَيّاً) مراد حيات حيوانى و نباتى و انسانى نيست، بلكه حيات ايمانى است. كسانى كه قلب آن‌ها روشن است و خالى است از سياهى و قساوت و عناد و عصبيت و كبر و نخوت و حب دنيا و مال و رياست و جاه و طالب حق هستند و فرمايشات قرآن را مى‌پذيرند و قبول مى‌كنند، اين‌ها را انذار مى‌كند از شرك و كفر و ضلالت و فسق و فجور و معاصى و مخالفت و از همه اين‌ها دورى مى‌كنند و سعادت پيدا مى‌كنند.
(وَ يَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْكافِرِينَ) كه فرداى قيامت نگويند كه مى‌فرمايد : (وَ لَوْ أَنّا أَهْلَكْناهُمْ بِعَذابٍ مِنْ قَبْلِهِ لَقالُوا رَبَّنا لَوْ لا أَرْسَلْتَ إِلَيْنا رَسُولاً فَنَتَّبِعَ آياتِکَ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَذِلَّ وَ نَخْزى)[2]  و مى‌فرمايد: (وَ ما كُنّا مُعَذِّبِينَ حَتّى نَبْعَثَ رَسُولاً)[3]  و غير اين‌ها از آيات. پس بايد حجت تمام شود و راه عذر بسته شود.

[1] .  ترجمه ديگر: تا هر كه را دلى زنده است بيم دهد، و گفتار خدا درباره كافران محقّق گردد.
[2] .  و اگر ما آنان را قبل از فرستادن رسول به عذابى هلاك مى‌كرديم قطعاً مى‌گفتند :پروردگارا، چرا پيامبرى به سوى ما نفرستادى تا پيش از آنكه خوار و رسوا شويم از آياتتو پيروى كنيم؟ سوره طه: آيه 134.
[3] .  و ما تا پيامبرى برنينگيزيم، به عذاب نمى‌پردازيم. سوره اسراء: آيه 15.