فاطمه بضعة منی و هی نور عینی و ثمرة فؤادی و روحی التی بین جنبی و هی الحوراء الانسیة:
«فاطمه پاره تن من است، و نور چشمان من، و میوه دلم و روح من است و او حوری انسان صفت است»
پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) در آن سال که سال پنجم بعثتش بود در سخت ترین شرائط و حالات به سر می برد. اسلام منزوی بود، و مسلمانان اندک نخستین، شدیداً تحت فشار.
محیط مکه بر اثر شرک و بت پرستی و جهل و خرافات و جنگ های قبایل عرب و حاکمیت زور و بینوائی توده های مردم، تیره و تار بود.
پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) به آینده می اندیشید، آینده ای درخشان از پشت این ابرهای سیاه و ظلمانی، آیندهای که با توجه به اسباب عادی و ظاهری بسیار دور دست و شاید غیر ممکن بود.
در همین سال حادثه بزرگی در زندگی پیامبر رخ داد، به فرمان خدا برای مشاهده ملکوت آسمانها به معراج رفت، و به مصداق «لنریه من آیاتنا الکبری» آیات عظیم پروردگار در پهنه بلند آسمان را با چشم خود دید، و روح بزرگش بزرگتر شد، و آماده پذیرش رسالتی سنگین تر توأم با امید بیشتر.
در روایتی از اهل سنت و شیعه - که هر دو بر آن تأکید دارند - میخوانیم: پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) در شب معراج از بهشت عبور میکرد، جبرئیل از میوه درخت طوبی به آن حضرت داد، و هنگامی که پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) به زمین بازگشت نطفه فاطمه زهرا سلام اللّه علیها از آن میوه بهشتی منعقد شد.
لذا در حدیث میخوانیم که پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) فاطمه سلام اللّه علیها را بسیار میبوسید، روزی همسرش عایشه بر این کار خرده گرفت، که چرا این همه دخترت را میبوسی؟!
پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) در جواب فرمود: «من هر زمان فاطمه را می بوسم، بوی بهشت برین را از او استشمام میکنم».
و به این ترتیب این مولود بزرگ از عصاره پاک میوه های بهشتی و از پدری همچون پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)، و مادر ایثارگر و فداکاری همچون «خدیجه» در روز بیستم جمادی الثانی گام به دنیا نهاد، و طعن و سرزنش های مخالفین که پیامبر را بدون «نسل جانشین» می پنداشتند، همگی نقش بر آب شد، و به مضمون سوره «کوثر» فاطمه زهرا(سلام الله علیها) چشمه جوشان برای ادامه دودمان پیامبر و ائمه هدی و خیر کثیر در طول قرون و اعصار، تا روز قیامت شد.
این بانوی بهشتی (صلی الله علیه و آله و سلم) نام داشت که هر کدام از دیگری پر معنی تر بود: 1- فاطمه، 2- صدیقه، 3- طاهره، 4- مبارکه، 5- زکیه، 6- راضیه، 7- مرضیه، 8- محدثه، 9- زهرا و هر یک بیانگر اوصاف و برکات وجود پربرکت او است.
همین بس که در نام معروفش «فاطمه» بزرگترین بشارت برای پیروان مکتبش نهفته است، چرا که «فاطمه» از ماده «فطم» به معنی جدا شدن، یا باز گرفتن از شیر است، و طبق حدیثی که از پیامبر گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) روایت شده به امیر مؤمنان علی(علیه السلام) فرمود:
«می دانی چرا دخترم، فاطمه نامیده شد؟
عرض کرد: بفرمائید.
فرمود: برای آنکه او و شیعیان و پیروان مکتبش از آتش دوزخ باز گرفته شده اند»!
از میان نامهای او نام «زهراء» نیز درخشندگی و فروغ خاصی دارد، از امام صادق(علیه السلام) پرسیدند:
چرا فاطمه را «زهراء» مینامند؟
فرمود: «زیرا زهراء به معنی درخشنده است و فاطمه چنان بود که چون در محراب عبادت می ایستاد و نور او برای اهل آسمانها پرتو افکن میشد، همانگونه که نور ستارگان برای اهل زمین [پرتو افکن است]. لذا زهراء نام نهاده شد».
هنگامی که خدیجه زنی با شخصیت و معروف به بزرگی بود، با پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) ازدواج کرد زنان مکه از او قطع رابطه کردند، و گفتند: او با جوان تهی دست و یتیمی ازدواج کرده و شخصیت خود را پائین آورده است!
این وضع همچنان ادامه یافت تا اینکه خدیجه باردار شد و جنینش کسی جز فاطمه زهرا نبود.
به هنگام وضع حمل به سراغ زنان قریش فرستاد و از آنها خواست که در این ساعات حساس و پردرد و رنج به یاری او بیایند و تنهایش نگذارند، اما او با این پاسخ سرد و درد آلود روبرو شد که:
«تو سخن ما را گوش نکردی، با یتیم ابوطالب که مالی نداشت ازدواج نمودی، ما نیز به کمک تو نخواهیم شتافت»!
خدیجه با ایمان، از این پیام زشت و بی معنی سخت غمگین شد، اما در اعماق دلش نور امیدی درخشید که خدایش او را در این حال تنها نخواهد گذاشت.
لحظات سخت و بحرانی وضع حمل آغاز شد، او در محیط خانه تنها بود، و زنی که او را کمک کند وجود نداشت، قلب او فشرده تر میشد، و امواج خروشان بی مهریه ای مردم روح پاکش را آزار میداد.
ناگهان برقی در افق روحش درخشید، چشم بگشود و چهار زن را نزد خود دید، سخت نگران شد. یکی از آن چهار زن صدا زد: نترس و غمگین مباش. پرودرگار مهربانت ما را به یاری تو فرستاده است ما خواهران توایم.
من ساره ام!
و این یک آسیه همسر فرعون است که از دوستان تو در بهشت خواهد بود.
آن دیگر مریم دختر عمران.
و این چهارمی را که میبینی دختر موسی بن عمران، کلثوم است!
ما آمده ایم که در این ساعت یار و یاور تو باشیم.
و نزد او ماندند تا فاطمه(سلام الله علیها) بانوی اسلام دیده به جهان گشود.
آری به مصداق
ان الذین قالوا ربنا اللّه ثم استقاموا تتنزل علیهم الملائکة الاتخافوا و لاتحزنوا».
کسانی که بگویند پروردگار ما اللّه است، فرشتگان بر آنها نازل میشوند و میگویند نترسید و اندوهی به خود راه ندهید»
در اینجا نیز علاوه بر فرشتگان، ارواح زنان با شخصیت جهان به یاری خدیجه با ایمان و پر استقامت شتافتند.
تولد این مولود خجسته آنچنان پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) را خشنود کرد که زبان به مدح و ثنای پرورگار گشود، و زبان بدخواهان که او را ابتر می خواندند، برای همیشه کوتاه شد.
خداوند مژده این مولود پربرکت را در سوره کوثر به پیامبرش داد و فرمود: انا اعطیناک الکوثر.فصل لربک وانحر ان شانئک هو الابتر.
ما سرچشمه جوشان خیر کثیر را به تو بخشیدیم.اکنون که چنین است، برای پرودگارت نماز بجای آور و تکبیر گو! مسلماً دشمن تو، ابتر است!